Her yıl olduğu gibi bu yıl da 8 Mart için sokaklardaydık. İstanbul’da, 6 Mart günü gerçekleştirdiğimiz Büyük Kadın Buluşmasına “Kalbimiz Kadınlarla Atıyor” yazan pankartımızla; döviz ve bayraklarımızla katıldık. Serasker Caddesi’nden başlayarak buluşma alanına doğru gerçekleştirmek istediğimiz yürüyüş polis tarafından engellenmek istense de kadın dayanışmasının gücüyle yürüyüşümüzü gerçekleştirerek alana ulaştık.

Arama noktalarında polisin kadınlara, LGBTİ+ bayraklarına ve trans+ kortejine yönelik saldırısına rağmen alan içinde bir araya gelen yüzlerce kadın sloganarımızla, halaylarımızla isyanın sesini yükselttik. Buluşmanın sonrasında ise “polise görevini yaptırmamak”la suçlanan 9 arkadaşımız işkenceyle gözaltına alındı. Her 8 Mart’ta olduğu gibi, bu 8 Mart’ta da kalbimiz kadınlarla atıyor. Kalbimiz kadınlarla ve kadın mücadelesiyle attıkça erkek- devletin korkusu büyüyor. Bu korku, kadınların özgürleşmesi korkusudur. Ancak biz sokaklarda olmayı, birbirimizle dayanışmayı, örgütlenerek mücadele etmeyi sürdüreceğiz.

Kadınlar Sokağa Özgürleşmeye!

Geçtiğimiz haftalarda devlet “aileyi parçalar, eşcinselliği meşrulaştırır” diyerek İstanbul Sözleşmesi’nin tarafı olmaktan çekilmeyi gündeme getirdi. Böylece devletin her fırsatta kadınlara nasıl saldırdığını ve devletin erkekliğini bir kez daha görmüş olduk. Ancak erkeklerin ve erkek devletin saldırıları biz kadınları yıldırmadı, yıldıramayacak.

Dün gece “İstanbul Sözleşmesinden çekilebiliriz.” diyen erkek devlete cevabımızla Kadıköy sokaklarındaydık. Bugüne kadar mücadelemizi devletin kararlarıyla değil kadın kadına dayanışmayı örgütleyerek verdik, bugün de “KADIN DAYANIŞMASI YAŞATIR” diyerek bu dayanışmayı büyütüyoruz. Yaşamımız hakkından kararlar almaya çalışan devlet kadınlardan korksun.

KADINLAR ŞİDDETİ AFFETMEYECEK!

Gözaltına alınırken işkenceye uğrayan Rojbin Çetin’in ve devletin baskıyla susturmaya çalıştığı Rosa Kadın Derneği’nin yanındayız. İşkencenin, cinsel saldırının insanlık suçu olduğunu haykırmak için bugün Kadıköy Süreyya Operası önünde basın açıklamamızı yaptık, isyanımızı haykırdık.
#KadınlaraGözaltındaİşkenceVar

Kadınız Öfkeliyiz Peşinizdeyiz!
Yaşasın Kadın Dayanışması!

#KadınlarAffetmeyecek

Erkeklerin biz kadınlara şiddet uygulamasının, yaşamlarımızı çalmasının bahanesiyse hep hazır oldu.Bir kadının boşanmak istemesi, sosyal medya hesabı açması, bir erkeği reddetmesi ya da ne giyeceğine, ne yapacağına, ne diyeceğine kendisinin karar vermiş olması çoğu zaman erkek algı tarafından şiddete bahane olarak gösterildi. Yani coğrafyanın dört bir yanında biz kadınlar kendi hayatlarımıza dair kararlar aldığımız için, erkeklere itaat etmediğimiz için maruz kaldık erkek şiddetine.

Yaşadıklarımıza canımızdan olana kadar katlanmak öğretildi hep bize: Ailemiz “dayan kızım” dedi, “kocandır yapar”, ” çocuklarını düşün sen” dedi… Onlara da öyle öğretildi ya zaten, adına kadının kaderi demişler. Kim yazmışsa bu kaderi, halbuki bu bizim kaderimiz değildi. Adına kader denilen bu zülme katlandık yıllarca kimimiz, kimimiz de katlanamayarak “Artık yeter!” deyip o erkeği şikayet ettik gittiğimiz polis karakoluna.

Katledilen kadınlardan biri olmamak için, yaşayabilmek için gittiğimiz o karakoldan, bedenimizde izlerini taşıdığımız şiddete geri gönderildik. Erkek yaptığı onca şeye rağmen affedildi, bizse bu şiddete katlanmak zorunda bırakıldık bir kez daha.

Tacizciler, tecavüzcüler, şiddet uygulayan erkekler affedilmesin diye başvurduğumuz mahkemelerde adalet aradık, adalet saraylarının kapısında “erkek adalet” oldu karşımıza çıkan. Kadınlara uyguladıkları şiddete rağmen erkekler devletin tek bir kararıyla affedilirken, bizlerin çalınan yaşamlarına rağmen iyi hal indirimleri alırken yaşamını savunan kadınların payına düşen devletin adaletsizliği oldu.

Bitmiyor yaşadıklarımız bu sistemde, bitmiyor. Bizleri katletmek isteyenleri, isimlerini kanımızla yazacak kadar tanıyoruz, bitmiyor en yakınımızdaki erkekler tarafından uğradığımız şiddet. Her geçen gün daha da artıyor.

Erkek devletin adaleti bu ya, Rukiye Aslan’ı bıçakladıktan sonra hapse girip ardından af yasası ile serbest bırakılan o erkek, hapishaneden çıkar çıkmaz kızını işkence ile katlediyor. Erkek devletin adaleti bu ya, mahkeme salonlarında katledilen bir kadının davasına kadınların katılması yasaklanıyor. Kadınlara yönelik şiddet arttıkça kadınların öfkesi de büyüyor.

Şiddete katlanmamayı; tacize, tecavüze uğrayınca sessiz kalmamayı; özgürlüğü ve yaşamı mücadeleyle kazanmayı birbirinden öğreniyor kadınlar. Şule Çet’in davasında olduğu gibi, katillerin avukatının rahatsız olduğu kadın dayanışmasından güç alıyor. Birbirine verdiği seste güç buluyor her bir kadın.

Anarşist Kadınlar olarak içinde bulunduğumuz “normalleşme” sürecindenbaşlayarak her gün, her zaman kapatıldığımız evlerin eşiklerinden, şiddete uğradığımız sokak başlarından, sömürüldüğümüz iş yerlerinden sesleniyoruz: AFFETMİYORUZ!

Kadınları birbirlerinin mücadelesi kurtaracak, biliyoruz! Birbirimizi cesaretimizden, dayanışmamızdan tanıyoruz!

TACİZ TECAVÜZ ŞİDDET!DEVLET AFFETTİ KADINLAR AFFETMEYECEK!#KadınlarAffetmeyecek