The Thing Which Starts Here, Never Ends!

We are at the spot on which everything started in August 2009, we are right at the spot where 26A Collective created itself. We are closing down the first space of the eleven-year-old collective, Taksim 26A.

We didn’t wait for a revolution which will come in an unknown future, in order to experience a revolution which starts here and now. We, the ones, who have chosen to emancipate, created this collective which is run by the consensus of voluntary initiatives, without a boss or workers.

We were in need of an anarchist economical model and there were no prior experiences, on the geography we were living. So before we hit the road, we take the advice of the comrades in history. We asked Bakunin, Kropotkin; we asked the comrades who had established cooperatives in Iberia. They answered our questions within their time. We were encouraged by tens of experiences of our times, we talked about the coffee cooperatives with Zapatistas. We have started to simply make tea and toast, with very little information and very much courage and fear.
We said that we should share the knowledge of life against the knowledge of the system used selfishly for the authority of the rulers. If competition is necessary for companies to function, we said solidarity is necessary for the collective to function. We said we should reverse the world if we are going to recreate life. Our sayings lasted for days, we said and we said. However as we talked, we added to the space or removed something from the space, we transformed what we had found out in the trash and made it beautiful. Since the first day we practiced first, then we found the theory in that practice.

It was not a self-sufficient space in 2009. When some of us entered cleaning jobs and some of us were waitresses for our bills and rent; we said things like “when the day comes, it’ll save itself”, “we don’t need anything extra, this is enough for us”. We were meeting here, we were eating our meals here, we were talking and discussing here. Our desire was to strengthen anarchist struggles. It was enough to print fanzines, magazines, newspapers, and set up sharing and solidarity tables.

We lived the notions one by one with our practice. We were discussing the domination of the one with a lot of effort over another. We thought that the barricade should not be established only on the streets but also culturally. We chose lemonade instead of coca-cola within our cultural barricades. Sometimes we found ourselves in an experimental place with those who came to examine us. We got used to them slowly. The numbers of people have increased, workers in the surrounding shops and markets, high school, university students… Our cheapness increased these numbers and this is exactly what we wanted. We were literally always the cheapest of the surrounding areas.

Those who brought the coffee of the Zapatistas from Chiapas were showing solidarity with both us and the Zapatistas. Packed coffees that come with suitcases and products of several cooperatives that were not as many as now; olives, olive oils, pickles … Books pass from hands to hands and filled the shelves of the space (Those books now fill the shelves of the library, was founded in the name of a permanent friend of the collective Tayfun Benol who died on October 10.) were reading at our tables while eating kinds of pasta and drinking teas. And the legendary covers of our tables have been a gift to our collective friends live in many different parts of the world. Every time we listen to the music of those who visit us from Athens to Berlin, Belfast to Algeria, Oxana to Prague, Seoul to Toronto, listeners wanted that music. Sharing is good and we always shared everything with others.

Space was separated by the tables. At one table high school teens were experiencing new excitements of life, their table where they both got rid of exam stress and solved question banks, were always scattered. University students who work for visas or finals, those who write the poems that they read on the wall, the tables of various universities from Kocaeli to Edirne, faculty by faculty. Meeting tables of communities gathered to oppose the injustice. Workers’ desks before or after the manifestations, Saturday Mothers’ tables, banner writing tables of the women who oppose the male domination, our place filled with tables which LGBTI banners were written. However the gendarme or police did not sit at our tables, even if they did we lifted them. We were threatened, the municipality came and fined, the finance department came and fined, they even fined us for the music we played. But it has always been “us” who were sitting at our tables.
We ran into Gezi Park in June 2013. It took a few days to run. But when we reached the stairs, we rested on the steps of it and it was worth everything. 26A Taksim was open 24/7. The tired were rested and the wounds were healed. Pastries and cakes were baked, they were moved to the people at the watch, parcel by parcel. In July 2016, we encountered a state of emergency from many states of the State. The police station on the same street closed the entrance and exit to the street. We opened new ways. The incomers came again and drank their teas. Our people who came to eat every day without any delay continued to come. The soda and pasta of Gönül, the star of Yeşilçam, who sweeps the streets every day as if she clears male domination with her broom in her hand, were ready at her table. The coffee she had in front of the door was almost like spite to those who closed the street.

We chose the loss and always opened it in those difficult days when three or four tables came, and when it would be more useful to close it. In fact, we said “Just the cafe is not enough, people do not come to Taksim anymore, if we do activities, they’ll come.” We rented our empty top floor as an Atelier. Fanzine workshop, stencil workshop, paints, and cartons on one side; books and musical instruments on the other side; we prepared workshops which the information was shared in the atelier with a blackboard. We held conversations with anarchist comrades from all over the world. The conversations were very crowded.

In May 2019, gentrification projects were demolishing everything. Taksim was being demolished. Every destruction was also triggering social transformation. We were too influenced but we didn’t change. Economic contraction along with social contraction was tiring. We were not tired of action but inaction.

Corona Crisis started in March 2020.

We have closed Taksim 26A many times. About ten times, we closed it down. In other words, we have talked over and decided to close it down at least ten times. But 26A Taksim, as if it was an individual, sit at the tables where we talked, discussed with us, and one by one, made us believe once more, made us choose “going on” despite all the dept. With this belief, again and again, we end up with modifications, we managed to go on in a way or other. Now again, we have waited for it to come, sit and speak to us, and it did and said that “Every end is a new beginning. This space is not working anymore, but I believe some other space will. Because it happens, when there are people who don’t give up. Long live new…”

Today Taksim 26A is closing down. 26A Kadıköy and Atelier is open. In other words 26A is going on and we, who are carrying a new world in their hearts, still believe in it.

We salute all the friends, fellows, neighbors, visitors of 26A Taksim. We salute all the volunteers of all time, who had washed the dishes, cleaned the floors, filled up the glasses, and collected the empty dishes from the tables. Our love to our fellow and friend, Pomak İsmail whom we met the year we opened, and we lost in 2010; and our love to the star of Yeşilçam, Gönül, whom we have lost in 2018.

YAŞASIN 26A TAKSİM KAPANIYOR!

Burada Başlayan Şey Bitmez!

Ağustos 2009’da her şeyin başladığı yerdeyiz, 26A Kolektifi’nin kendisini yarattığı yerdeyiz. Onbir senedir süren bu kolektif deneyimin ilk mekanını, Taksim 26A’yı kapatıyoruz.

Bilinmeyen bir gelecekte gerçekleşecek bir devrimi beklemedik. Şimdi burada bugünden başlayan bir devrimi seçtik deneyimlemek için. Özgürleşmeyi seçenler olarak hep beraber kararlaşarak işlettiğimiz, işçisiz-patronsuz gönüllü insiyatiflerin işlettiği kolektifi kurduk. Anarşist bir ekonomik modele ihtiyaç duyuyorduk ve yaşadığımız coğrafyada yaşanmamıştı böyle bir deneyim. Yola çıkmadan önce tarihteki yoldaşlara danıştık. Bakunin’e, Kropotkin’e sorduk; İberya’da kooperatifler kuran yoldaşlarımıza sorduk. Kendi tarihlerinde cevapladılar sorularımızı. Günümüzdeki onlarca deneyimden cesaretlendik, Zapatistalarla konuştuk kahve kooperatiflerini. Az bilgi, çokça cesaret ve korkuyla başladık basit bir çayı demlemeye, tostu pişirmeye.

İktidarların otoritesi için bencilce kullandığı sistemin bilgisine karşı yaşamın bilgisini çoğaltmak için paylaşmalıyız dedik. Şirketlerin işlemesi için rekabet gerekiyorsa, kolektifin işlemesi için dayanışma gerekli dedik. Yaşamı yeniden yaratacaksak dünyayı tersine çevirmeliyiz dedik. Demelerimiz günlerce sürdü, dedikçe dedik. Ama derken mekana bir şeyler ekledik veya çıkardık, çöpten bulduklarımızı dönüştürerek güzelleştirdik. Önce pratikledik, sonra o pratikte teoriyi bulduk ilk günden bu yana.

2009’da kendi kendine yetemeyen bir mekandı. Faturası kirası için kimimiz gündelikçilik kimimiz garsonluk yapıyorduk, “gün gelir kendini kurtarır”, “ekstra bir şey kazanmasın, bu bize yeter” diyorduk. Burada buluşuyor, burada yemeklerimizi yiyor, burada konuşup tartışıyorduk. İsteğimiz anarşist mücadeleleri kuvvetlendirmesiydi. Fanzinleri, dergileri, gazeteleri basabilsek, paylaşma dayanışma masaları kurabilsek yeterliydi.

Pratiğimizde kavramları birer birer yaşıyorduk. Emeği çok olanın az olan üzerindeki tahakkümünü tartışıyorduk. Barikatın sadece sokaklarda değil kültürel olarak da kurulması gerektiğini düşünüyorduk. Kültürel barikatlarımızla coca cola yerine limonatayı seçiyorduk. Bazen bizi incelemeye gelenlerle kendimizi deneysel bir mekanın içinde buluyorduk. Bunlara yavaş yavaş alıştık. Gelen gidenler çoğaldı, çevre mağaza ve marketlerdeki işçiler, liseliler, üniversiteliler… Ucuz olmamız bu geliş gidişleri arttırmıştı ve biz bunu istiyorduk. Her zaman ama her zaman çevre mekanların en ucuzu oluyorduk.

Chiapas’tan Zapatistaların kahvesini getirenler hem bizimle hem de Zapatistalarla dayanışma göstermiş oluyordu. Bavullarla gelen paket paket kahveler ve şimdilerdeki kadar çok olmayan birkaç kooperatifin ürünleri; zeytinler, zeytinyağları, turşular… Elden ele gelen ve mekanın raflarını dolduran kitaplar (O kitaplar şimdi 10 Ekim’de yaşamını yitiren, kolektifin daimi dostu Tayfun Benol adına kurulan kitaplığın raflarını doldurdu.) masalarımızda çaylar içilirken ve makarnalar yenilirken okunuyordu. Ve masalarımızın efsane örtüleri, kolektif dostlarımızla dünyanın birçok bölgesine armağan oldu. Atina’dan Berlin’e, Belfast’tan Cezayir’e, Oxana’dan Prag’a, Seul’den Toronto’ya bizleri ziyaret edenlerin armağan ettikleri müzikleri her çaldığımızda dinleyenler müzikleri istedi. Paylaşmak güzeldir. Biz de hep başkalarıyla paylaştık.

Masa masa ayrılıyordu mekan. Bir masada liseli gençler yaşamın yeni heyecanlarını yaşıyorlardı, sınav stresinden hem kurtuldukları hem de soru bankalarını çözdükleri masaları hep dağınıktı. Vizeler ya da finallere çalışan üniversiteliler ve anlamak için ideolojileri konuşup tartışanlar, okudukları şiirleri duvara yazanlar, fakülte fakülte Kocaeli’nden Edirne’ye çeşitli üniversitelilerin masaları. Adaletsizliklere karşı koymak için toplanan toplulukların toplantı masaları. İşçilerin eylem öncesi ya da sonrasında değerlendirme masaları, Cumartesi Anneleri’nin masaları, erkek egemenliğe karşı koyan kadınların döviz yazdığı masalar, LGBTİ dövizlerinin yazıldığı masalarla doldu mekanımız. Ama hiç oturmadı masalarımıza jandarma polis, otursa da kaldırdık. Tehdit edildik, belediye geldi ceza kesti, maliye geldi ceza kesti, çaldığımız müziklerle ilgili bile ceza kesildi. Faşistler saldırdı, polis saldırdı, sabah saatlerinde basıldık. Ama masalarımıza hep “biz” oturduk.

Haziran 2013’te Gezi Parkı’na koşturduk. Koşmak birkaç gün sürdü. Ama merdivenlere varınca basamaklarında dinlendik, bu her şeye değdi. 26A Taksim 7/24 açıktı. Dinlendi yorulanlar ve sarıldı yaralar. Börekler kekler pişti, koli koli taşındı nöbettekilere.

Temmuz 2016’da devletin hallerinden olağanüstü hal ile karşılaştık. Aynı sokaktaki karakol, sokağa girişi çıkışı kapattı. Yeni yollar açtık. Gelen yine geldi, çayını kahvesini içti. Hiç aksatmadan her gün yemek yemek için gelenlerimiz gelmeyi sürdürdü. Elindeki süpürgeyle erkek egemenliği temizlercesine sokakları her gün süpüren yeşilçam yıldızı Gönül’ün gazozu ve makarnası hazırdı masasında. Kapının önünde içtiği kahve sokağı kapatanlara nispetti adeta.

Üç bilemedin dört masanın geldiği o zor günlerde, kapatsak daha faydalı olacağı günlerde biz zararı seçtik ve hep açtık. Hatta “Sadece kafe yetmez, insanlar artık Taksim’e uğramıyorlar, etkinlik yaparsak uğrarlar.” diyerek boşalan üst katımızı Atölye olarak tuttuk. Fanzin atölyesi, stencil atölyesi, boyalar kartonlar bir yanda; diğer bir yanda kitaplar müzik enstrümanları; kara tahtanın olduğu aktarım odası ile bilginin paylaşıldığı aktarımlar yaptık. Dünyanın çeşitli bölgelerinden çağırdığımız anarşist yoldaşlarla sohbetler düzenledik. Düzenlenen sohbetler oldukça kalabalıktı.

Mayıs 2019’da rantsal dönüşüm her yeri yıkıyordu. Taksim de yıkılıyordu. Her yıkım sadece fiziksel değil sosyal bir dönüşümü de etkiliyordu. Biz de etkilendik ama değişmedik. Ekonomik daralma sosyal daralmayla beraber yorucuydu. Bizi hareket değil durmak yoruyordu, 26A Taksim’i de.

Mart 2020’de Korona Krizi başladı.

Biz çok kapattık 26A Taksim’i. Yaklaşık on kere kapattık. Yani gönüllüler olarak en az on kere kapatmayı konuştuk ve kararlaştık. Ama 26A Taksim adeta bir birey gibi konuşulan masalara oturdu, bizimle tartıştı, tek tek hepimizi tekrardan inandırdı, borca harca rağmen sürdürmeyi seçtirdi bize. Tekrar tekrar tadilatlara kalkıştık onun inancıyla, allem ettik kallem ettik sürdürdük. Şimdi de bekledik yine otursun masaya diye, oturdu da ve dedi ki “Her bitiş bir başlangıçtır. Artık bu yer olmuyor ama ben inanıyorum başka yerler olacak. Çünkü vazgeçmeyenler oldukça olur. Yaşasın yeni…”

Bugün 26A Taksim Kafe kapanıyor. 26A Kadıköy Atölye ve Kafe açık. Yani 26A sürüyor ve biz yüreğinde yeni bir dünya taşıyanlar hala inanıyoruz ona.

Tüm 26A Taksim arkadaşlarını dostlarını, komşularımızı, ziyaretçilerimizi selamlarız. Ve bulaşık yıkayan, paspaslayan, bardakları dolduran, boşları toplayan gelmiş geçmiş tüm gönüllüleri de selamlarız. Açıldığımız yıl tanışıp arkadaş dost olduğumuz, sonrasında 2010 senesinde kaybettiğimiz kağıtçı pomak İsmail’e ve 2018 senesinde kaybettiğimiz yeşilçam yıldızı Gönül’e sevgiyle.

#VazgeçmeyenlerOldukça!

26A Kolektifi olarak, gıdaya erişimi önemseyen herkesi gıdaya erişimin toplumsal bir sorun olmadığı, paylaşmaya ve dayanışmaya dayalı üretim ve tüketim sürecinin gerçekleştirildiği bir toplumsal yaşam için örgütlenmeye ve mücadele etmeye çağırdık.

https://www.facebook.com/kolektif26a/videos/486438518675757/?sfnsn=scwspmo

Kapitalizmin sonsuz kaynak anlayışı, üretimi ve tüketimiyle sebep olduğu ekolojik yıkımların aralıksız yaşandığı bugünlerde, çocuklarımız kar oynayamıyor; kartopu ve karinsani yapamıyorlar.

Eğlenmek ve oynamak için biz de onlara kar(ton) insan yaptık. Hem de karakızıl şapkalı.