Rize ve Çevresinde devam eden tünel ve yol inşaatlarının Çiftekavak Deresi’ni kirleterek dereyi beyaza boyadığı ortaya çıktı

Rize’de 10 mahalleden geçen Çiftekavak Deresi’nin Bölgede yapımı süren yol ve tünel inşaatı atıklarının dereye bırakılması yüzünden kirlendiğini adeta beyaza boyandığı görülüyor.

Yöre sakinleri ise bunun nedeninin çevrede devam etmekte olan inşaatlar olduğunu dillenlendirdiler: “Dere yüzeyi bembeyaz oldu. Bizim deremizdeki taşlar simsiyah olmuş. Yapılan çalışmalardan çıkan bütün atıkları dereye atıyorlar. Bu derede artık ne bir balık yaşar ne de bir varlık yaşar. Kokudan artık rahatsız oluyoruz. Biz bu dereden su içer abdest alırdık. Şu an öyle bir şansımız yok.”

The post Tünel ve Yol İnşaatı Dereyi Beyaza Boyadı appeared first on Meydan Gazetesi.

Yıl 1961: Yassıada

4. yüzyılda -Bizans İmparatorluğu döneminde- ağır işkencelerin uygulandığı hapishanesiyle ve infazların gerçekleştiği yeraltı zindanlarıyla imparatorluk halklarının en korktuğu adalardan biri kabul edilen Yassıada’nın, zaman zaman terk edildiği süreçler dışında tarih boyunca benzer bir namı olmuştur. 1947 yılında devlet, adayı Deniz Kuvvetleri Komutanlığı’na tahsis etmiş, burada 1960’a kadar işleyen bir askeri eğitim merkezi kurulmuştu.

27 Mayıs 1960’ta ordunun gerçekleştirdiği darbeyle, 10 yıl boyunca her seçimi kazanıp erken seçimlere ve yoğun muhalefete rağmen Adnan Menderes başkanlığında iktidarda kalan Demokrat Parti hükümeti devrilmişti. Darbeden sonra, 1961’de yüzlerce kişinin yargılandığı askeri mahkeme Yassıada’da kurulmuştu. Yargılanan 592 kişiden 288’i için idam istenmişti. 15 kişi idam, 31 kişi müebbet hapis, 418 kişi de çeşitli sürelerde hapis cezası almış; cezası onaylananlardan Adnan Menderes, Fatin Rüştü Zorlu ve Hasan Polatkan idam edilmişti. Devlet “cezalandırıyordu” Yassıada’da, asıyordu insanları.

Yassıada bu infazların ardından 1978 yılına kadar Deniz Kuvvetleri’ne verildi, sonra uzunca bir süre devlet için işlevsiz kaldı. 1993-1995 yılları arasında adayı kullanan İstanbul Üniversitesi Su Ürünleri Fakültesi’nin ardından yine işlevsizdi. İdam da yasaklanmıştı zaten, Yassıada devlet için iyice işlevsizleşmişti. Ne yapılırsa daha işlevli, devlet için “daha faydalı” hale gelirdi?

Yıl 2018: Demokrasi ve Özgürlük Adası

2013 yılında “Demokrasi adası ve hafıza mekanına dönüşecek” denilerek torba yasa kapsamında imara açılmasının ardından 2015 yılında yıkımın başladığı Yassıada’nın ismi de “Demokrasi ve Özgürlük Adası” olarak değiştirilmişti. Devletin, darbenin izlerini silmek iddiasıyla değiştirdiği isimle birlikte adanın tarihi ve yeşil dokusu da değişmeye başlamış; inşaat şantiyesine dönen adada yapılaşma %65’e çıkarılmıştı. Projeye göre adadaki beş yıldızlı otel 125 odalı olacak; 30 kadar betonarme bungalov, 600 kişilik konferans salonu, cami, müze ve sergileme alanları, kafe ve restoranlar Şubat 2019’a kadar tamamlanacak.

Türkiye Odalar ve Borsalar Birliği (TOBB) ve Gümrük ve Turizm İşletmeleri (GTİ) tarafından yürütülen bu projenin maliyetinin 500 milyon lirayı bulacağı açıklanmıştı. TOBB Başkanı Rıfat Hisarcıklıoğlu ve GTİ Yönetim Kurulu Başkanı Arif Parmaksız yaptıkları açıklamada “Şu anda inşaat nedeniyle beton yoğun bir görüntü var. Proje tamamlandığında en az 100 adet yetişmiş ağaç dikeceğiz. Aslında adada ağaçtan çok maki vardı. Dikilecek ağaç ve fidanlarla beton yoğun görüntü önemli ölçüde giderilecek.” diyorlar. Ama adanın eskiden yemyeşil, ağaçlarla dolu olduğunu herkes biliyor.

Bölgenin nadir kuş göçü rotalarında bulunan, tek balık yumurtlama ve mercan alanını barındıran Yassıada’nın betonla kaplanması; doğa katliamının ağaçlarla sınırlı kalmadığının da sinyallerini veriyor. Sebep olunan hava ve gürültü kirliliğinin yanında inşaattan denize atılan hafriyat, adanın etrafındaki mercan yaşamını yok ediyor. Adanın altı da üstü de, havası – suyu – toprağı da daha fazla kar uğruna talan ediliyor.

Eski Çevre ve Şehircilik Bakanı İdris Güllüce’nin “Beton makinesinin sesi bu ülkede hiç eksik olmasın! Bu beton makinesi böyle pat pat vurdukça Türkiye kalkınıyor. Bu beton pompaları hiç durmasın!” sözlerini hatırlayalım. Demokrasi ve Özgürlük Adası’nda beton makinesi pat pat, beton pompaları hiç durmuyor! Ada, yoğun yapılaşmayla bir turizm merkezi olma yolunda ilerliyor. Devletin, insanları asamadığı için işlevli kullanamadığı adayı satarak nasıl da kendince işlevli hale getirdiği, yükselen yapılarla ve açıklanan rakamlarla gözler önüne seriliyor. Geçmişten intikam almak kılıfıyla bugünü kurtarmaya çalışan iktidarın da “demokrasi ve özgürlük”ten ne anladığı ayyuka çıkıyor.

Şahin Efe

[email protected]

Bu yazı Meydan Gazetesi’nin 46. sayısında yayınlanmıştır.

The post Devlet Yassıada’da Asar, Demokrasi Adası’nda Satar – Şahin Efe appeared first on Meydan Gazetesi.

DİSK’e bağlı Dev Yapı-İş Sendikası, İstanbul Büyükçekmece’de Yalçınlar Fotoğraf ve Elektronik Ürünler AŞ tarafından yapımı devam eden Batı Mahal Projesi inşaatında çalışan üyesinin tazminatsız işten atılmasına karşı eylem gerçekleştirdi.

İ şçilerin sık sık “Sendika haktır engellenemez”, “Birleşe birleşe kazanacağız”, “Çalışırken ölmek istemiyoruz”, “Atılan işçiler yalnız değildir” sloganlarını attığı eylemde basın açıklamasını Dev Yapı-İş Örgütlenme Daire Başkanı Sedat Aydın okudu.  Aydın basın açıklamasında: “Büyükçekmece’de bulunan Yalçınlar Fotoğraf  ve Elektronik Ürünler Ticaret AŞ’nin Batı Mahal Projesi’nde çalışan işçiler, zam talepleri karşılanmayınca daha iyi bir ücret almak, insanca çalışma ve barınma koşulları için sendikamıza üye olmuş ve geçtiğimiz günlerde haksız nedenle asılsız gerekçeler sonucu işten atılmaya başlanmıştır.” dedi.

Ücretlerin arttırılmasını ve daha iyi çalışma koşullarını istemenin işten atılma sebebi olamayacağını söyleyen Aydın, “Şantiyede İSG kurullarına ilişkin uygunsuzlukların defalarca dile getirilmesine rağmen birçok kararın uygulanmadığını dile getirdi. Çalışma Bakanlığı ALO 170 hattına haber verildiği, üzerinden 2 ay geçmesine rağmen hâlâ teftişin beklendiğini söyledi.

İnşaat işçilerinin yıllardır ölüme terk edilmiş olduğunu ifade eden Aydın: “Ekmeğimiz ve ölüm arasında ince bir çizgide yaşamak istemiyoruz. Yalçınlar Fotoğraf  ve Elektronik Ürünler Ticaret AŞ’nin projesinde işler büyük bir oranda bitti. İş makinelerini başka bir firmaya devretmiş ve operatör olarak çalışan arkadaşlarımızı basın kuruluşlarında çıkan haberin ardından ihbar ve kıdem tazminatları verilerek işten çıkardı. Operatör arkadaşlarımızın işten çıkarılmasından 5 gün sonra saha formeni olarak çalışan arkadaşımız asılsız iddialar ile haksız bir şekilde işten çıkarıldı. Üyemiz Soner Atalay iş tanımında olan işleri yaptığı için işten çıkarılmış ve asılsız iddialar ile gerekçeler uydurulmuştur” dedi.

4 Mayıs Cuma günü yapılan görüşmede patronun tazminat ödemesi için sendikadan istifa şartını getirdiğini aktaran Aydın, “Arkadaşlarımızla yaptığımız toplantı sonrası eylemlere başlama ve haklarımız alınana kadar eylemleri devam ettirme kararı alınmıştır. Buradan  Yalçınlar Fotoğraf ve Elektronik Ürünler Ticaret AŞ’ye şu çağrıyı yapıyoruz. İşten atmaları  durdurun. Yıllardır bu firmaya emek veren sendikaya üye olana kadar hiçbir sorun yaşamayan Soner Atalay arkadaşımızın  tüm haklarını ihbar ve kıdem tazminatlarını ödeyin” diye konuştu.

Kaynak: Evrensel

The post Dev Yapı-İş Sendikası, Batı Mahal Projesi İnşaatında Eylem Gerçekleştirdi appeared first on Meydan Gazetesi.

İstanbul’da yapımı süren üçüncü havalimanında iş cinayetleri sürüyor. İnşaatın ana firmalarından Aden Metal’de Haziran 2017’den beri çatı katı ustası olarak çalışan Cemal Özder adlı işçi de, Alman televizyonu NDR’ye inşatta gerçekleşen iş cinayetleriyle ilgili olarak verdiği röportajın ardından işten çıkarıldı.

Röportaj yayımlandıktan altı gün sonra işten çıkarılan Özder’e “iş azalması” nedeniyle işine son verildiği bildirildi. İnşaatta en son 12 Nisan’da bir işçi yaşamını yitirmişti.

Ayrıca, hava-limanında mide ilacı da kullanmaya başlayan Özder, işçilere son kullanım tarihi geçmiş gıdaların verildiğini söyledi.

The post 3. Havalimanı İnşaatındaki İş Cinayetlerini Anlattı, İşten Atıldı appeared first on Meydan Gazetesi.

İzmir’in Karabağlar ilçesinde Toplu Konut Projesi kapsamında yapılan inşaatın içi su dolu çukuruna düşen iki kardeş yaşamını yitirdi. Boş arazide oyun oynarken inşaatın çukuruna düşerek yaşamını yitiren 8 yaşındaki Yusuf Tencirlioğlu ile 5 yaşındaki kardeşi Ali Tencirlioğlu 3 ay önce Maraş’tan İzmir’e göçen hurdacı bir ailenin çocukları. İnşaatın 200 metre yakınında bir çadırda yaşamını sürdürmek zorunda bırakılan aile zaten yoksulluk yüzünden göç ederek geldikleri İzmir’de şimdi de iki çocuklarının acısını yaşıyor.

The post Yine İnşaat Yine Yiten Yaşamlar appeared first on Meydan Gazetesi.

Türkiye’de referandum sonrası da devam eden jeo-politik gerilim nedeniyle müteahhitlerin başka ülkelerden aldıkları yıllık proje tutarında yarı yarıya azalma olduğu belirtiliyor.

Türkiye Müteahhitler Birliği 32.Genel Kurulu’nda konuşan birlik başkanı Mithat Yenigün, Türkiye’nin Rusya, Suriye, Irak ve Mısır gibi çevre devletlerle  yaşadığı gerginliklere üstü kapalı işaret ederek, jeopolitik gerginlik nedeniyle müteahhitlerin aldığı yıllık dış proje tutarının 25 milyar dolardan 12.5 milyar dolar seviyesine gerilediğini açıkladı.

Mithat Yenigün’den sonra söz alan Başbakan Yardımcısı Mehmet Şimşek ise salonda toplananları “teskin edici” bir konuşma yaptı.Şimşek, “Belki birkaç yıl sonra Irak, Suriye, Libya, Yemen nasıl inşa edilecek onu konuşuyor olacağız. Öyle iş olacak ki, belki de bir çoğuna yetişemez hale geleceksiniz” ifadelerini kullanarak,saydığı bu ülkelerden Suriye’de yaşanan savaş ve yıkımdaki kendi paylarını görmezden geldi.

The post İnşaatta Dış Gelirler Yarı Yarıya Düştü appeared first on Meydan Gazetesi.

Samsun’un Kavak İlçesi Azaklı Mahallesi’nde işçi cinayeti yaşandı. Bir garaj inşaatı yapımı sırasında, kalıplar sökülürken  çökme meydana geldi.

İş Sağlığı ve İş Güvenliği (İSİG) Meclisi’nin vermiş olduğu bilgilere göre, Tek katlı inşaatın çökmesi sonucu enkaz altında kalan Murat Batkal, Çetin Kanık, Nevzat Aydemir yaşamını yitirdi.

The post Samsun’da İş Cinayeti: “İnşaatın çökmesi sonucu 3 işçi yaşamını yitirdi” appeared first on Meydan Gazetesi.

Hemen her gün işçilerin iş cinayetlerinde yaşamını yitirirken, bu yılın en dikkat çeken filmlerinden biri “Babamın Kanatları”. Gerçek bir haberden yola çıkılarak oluşturulan senaryosu ve özellikle Menderes Samancılar’ın oyunculuğuyla adından söz ettirdiği film üzerine konuşmak içi, filmin senaristi ve yönetmeni Kıvanç Sezer’le bir söyleşi gerçekleştirdik.

Meydan: Merhaba. Babamın Kanatları’nın senaryosunun, “inşaattan düşerek yaşamını yitiren bir üniversite öğrencisi” haberinden esinlenerek yazıldığını biliyoruz. Peki, senaryonun gelişimi sürecinde işin öznesi olan inşaat işçileriyle bir etkileşiminiz oldu mu?

Kıvanç Sezer: O gazete haberini okuduktan sonra, iş cinayetleriyle ilgili araştırmalara başladım. Şantiyelere gittim, pek çok işçiyle tanıştım. Röportajlar gerçekleştirdim, onları dinledim. Bana bazı videolarını izlettiler. Bir işçi, arkadaşlarıyla beraber bir direniş süreci yaşamış. Direniş öncesi koğuşlarda işçilerin diğer işçilerle “mevcut sorunlar” üzerine yaptığı tartışmalar vardı. Dolayısıyla o cep telefonu görüntüsü, bir sahne olarak filmin içerisine girdi.

Bu arada zihnimdeki inşaat işçisi oluşmaya başlamıştı. İnşaat İşçileri Sendikası’nın Başkanı Mustafa Akyol ile de uzun süredir iletişimimiz vardı. Senaryo yazım aşamasında da bir araya geldik, bilgilerinden yararlandım. Hatta bir buluşmamızda, 10 Ekim’de yaşamını yitiren Serdar Ben de vardı. Mustafa Abi işçi karakterini, mücadeleci olmadığı için, beğenmemişti. Serdar ise bunun bir sinema filmi olduğunu, sinema için oldukça uygun bir senaryo olduğunu söylemişti.

Filmin konusu itibariyle, izleyicilerde böylesi bir mücadele beklentisi şaşırtıcı değil. Bu eksik gibi görünse de, “Babamın Kanatları”nı, şantiyelerdeki çalışma koşullarını tüm çıplaklığıyla anlatan bir filme dönüştürmeyi başarmışsınız. Peki, çekim için girdiğiniz şantiyelerde engellemelerle karşılaştınız mı?

Çekim öncesinde araştırma için 10 tane şantiyeye gittiysek, yalnızca 2 tanesinden olumlu sonuç aldık. Bir engelleme denilemez, ama istemediler. Başlarına bela almak istemediler.

Bizim çekim yaptığımız ana mekan boş bir şantiyeydi. Görüştüğümüz yetkililer şantiyenin devredilmekte olduğunu söylediler. Dolayısıyla bir yetki boşluğu vardı. Nihayetinde patronlarla değil de belediyeyle temas kurduk. Belediye izin verince, istediğimiz gibi çekim yaptık.

Gittiğimiz yerlerde karşılaştığımız kişiler, hikayedeki kişilere benziyordu; onlarla konuştuğumuzda da benzer sıkıntılar yaşadıklarını gördük. Kimisi “abi bende de vardır oyunculuk”, “benim hikayem de güzeldir” diyerek bizimle yakınlık kurdu.

Biraz da filmden söz edelim. Şantiye sahnelerinde neredeyse zifiri karanlığa yakın bir aydınlatma kullanmışsınız. Bunun, filmdeki karakterlerin, özellikle İbrahim’in iç dünyasını yansıtabilmek için yapıldığını söyleyebilir miyiz?

Karanlık, ilk olarak, İbrahim’in hikayesinden ve bir şekilde ölüme yazgılı oluşundan kaynaklı. İkincisi de o mekanlar, gerçekten kapkaranlık mekanlar. Küçük ve karanlık konteynerlerde yaşıyorlar. Bu atmosferi İbrahim’in iç dünyasına katmak istediğim için, yer yer siluetimsi yer yer oldukça karanlık sahneleri tercih ettim.

Bir de Yusuf var. İbrahim bedensel ve zihinsel bir düşüşteyken; Yusuf yükselme arzusu içindeydi. Bu, senaryoda nasıl gelişti; zıtlık sonradan mı belirginleşti?

Başından beri vardı. Bu benim açımdan gündüzle gece gibi. Karakterlerden biri geleceğe bakıyor, umut dolu. Diğeri ise geçmişte. Bu tezatlıkların birbirini tamamladığını düşündüm. Oyuncular da bu tezatlığı çok iyi kavrasınlar istedim. Menderes Abi zaten çok iyi bir oyuncu, neredeyse prova yapmadık; daha çok alt metin ve gözlemler üzerine konuştuk; kendinden çok şey kattı. Filme ruhunu kattı bence. Musap’tan da bolca doğaçlama yapmasını istedim, olmadığı sahnelerde bile! O doğaçlamalarda yavaş yavaş karakteri yoklamaya, onla ilgili şeyler keşfetmeye başladı. Oyuncuların bu özverileri, filmin yararına oldu tabi ki.

Biz filmin son sahnesini, kadının imzayı atmamaktaki iradesi olarak düşünmüştük; sanki film orada bitmişti. Ancak film devam etti. Bu durumla Yusuf karakterinin dönüştüğünü mü düşündürmek istediniz?

Evet, Yusuf’un bir duvara çarpmasını istemiştim. Sistemin verdiği sahte yükselme umutlardan sıyrılmasıydı mesele. Evet, bazıları gerçekten yükseliyor; ama bedeller ödeyerek. O bedel, Yusuf’un amcasıydı. Son sahnede Yusuf’un dönüşümünün başlaması görülüyor aslında.

İnsanlarda bir eksik kalma duygusu yaratıyor final. Aslında şunu istemiştim: İnsanlar şahit oldukları şeyin katarsisini yaşamadan çıksınlar. Mesela, Yusuf patrona yumruk atsaydı, seyircilerin içi rahatlayacaktı. Ama bu, ne Yusuf’un gerçekliğinde ne de pazarlık masasının gerçekliğinde var. Dolayısıyla ucunu açık bıraktım.

Filmin bir üçlemenin ilk parçası olduğunu biliyoruz. Diğer iki filmden de söz eder misin?

“Babamın Kanatları”, bir konut üçlemesi olarak tasarladığım üç filmden ilki. Üç öykü de İstanbul’un uzak bir semtinde dev blokların olduğu bir semtte, “Billur Köşk Konutları” adını verdiğimiz yerde geçiyor. İlk film buradaki inşatta çalışan işçileri anlatıyor. İkinci filmde, o inşaattaki bir daireyi bankadan kredi çekerek alan bir çiftin; üçüncüsünde ise, en büyük patron olan Şefik Abi’nin hikayesini göreceğiz. Amacım, konutu bir rant alanı ve bunu da bir çark olarak düşünürsek; bu çarkın içinde yer alan alt, orta ve üst sınıfın 2010’lardaki durumlarına bakabilmek.

Son olarak, filmin gösterimleriyle ilgili bilgi verebilir misiniz?

Ne yazık ki kısıtlı sayıda salonda ve belli seanslarda izleyiciyle buluşabiliyoruz. Bu dağıtım koşullarına rağmen izleyici sayımız fena değil. Özel gösterimlerle ve söyleşilerle de filmi yaymaya çalışıyoruz. Bundan sonraki süreçlerde de, fabrikalarda, üniversitelerde vb. yerlerde filmimizi izleyiciyle buluşturmaya çalışacağız.

Kültür Bakanlığı bilet gelirlerinin önemli bir kısmını merkeze aktarıyor; muhtemelen o paralarla yol ya da inşaat yapılıyor. Film gelirlerinin tümü gene film yapımı için kullanılsa, bizler de yeni filmleri daha rahat yapabiliriz.

Söyleşi için teşekkür ederiz.

Gürşat Özdamar