2006’dan beri Fransa’nın deneyimlediği en büyük toplumsal hareketle karşı karşıya kalan Macron Paris’teki birçok kamu binasını koruması için orduyu gönderdi. Böylece altı aydır her hafta Sarı Yelekliler ve Kara Blok’la girdiği çatışmalarda “yıpranan” polisi ve jandarmayı rahatlatmayı amaçlıyor. Kolluk kuvvetleri, politikacılar ve köşe yazarları televizyon ve radyoda günlerdir askeri bir dilden konuşuyorlar. “Askerlere vur izni verilecek” dedi birisi, “insanlar ölebilir” diye ekledi bir başkası. Ezen sınıfların temsilcileri savaşın retoriğini yaymaya başladı.

Devlet ağzıyla konuşacaksak “yabancı” bir orduya ya da “terörist” bir örgüte karşı verilen bir savaş değil bu iktidarın ezilenlere karşı, sözde kendi insanlarına karşı savaşı. Sürecin başından beri çeşitli imalı sözlerle Sarı Yelekliler’i ve burjuva dükkanlarını, restoranlarını yakmaya cesaret edenleri “iç düşman” olarak adlandırdılar.

Fransa devletinin kendi düzenini sağlamak için orduyu çağırması en son 1948’de yaşanmıştı. O yıl yükselen işçi hareketiyle toplumsallaşan grevler Fransa’yı sarsmıştı. Dönemin sosyalist içişleri bakanı, madencileri işlerinin başına dönmeye zorlamak için askerleri yollamıştı. O zamandan beri, kolonyal savaşlar dönemi hariç, ordu hiçbir zaman polis operasyonu yürütmemişti.

Sınıf Mücadelesini Sözde Refah Devletiyle Yatıştırmak

2. Dünya Savaşı’nın ardından Paris, işçi ve patron temsilcilerinin katıldığı birleşme görüşmeleri etrafında örgütlenen güçlü bir refah devleti inşasını başlatarak varlığını sürdüren ekonomik adaletsizliklere karşı sınıf mücadelesini yatıştırmaya çalıştı. Patron ve işçi ilişkileri, her iki tarafın katkıda bulunduğu bu “toplumsal güvenliği” tartışmak ve yönetmekle sınırlandırıldı. Sınıf mücadelesi tamamen ortadan kaybolmadıysa da yeni doğan “Sosyal Devlet” geniş ölçüde kabul gördü.

Bunun sonucu olarak korunması gereken düzen, sadece tek bir sınıfın düzeni olmaktan çıktı. “İç düşman” ortadan kayboldu. Fransız Çevik Polisi CRS, 1944’te askerlerin yerine kullanılmak için oluşturuldu. O zamandan beri düzeni sağlamak için ordu hiç çağrılmamıştı. Polis, askeri teçhizatla donatılmıştı ve yüksek oranda şiddet kullanarak baskıyı artırıyordu ama askerler kışlalarından hiç çıkmadı. Değişen hükümetler, uyuşmazlıkları sandıkta ve toplumsal müzakerelerle çözmeye devam etti.

İşler her zaman böyle “yolunda” gitmiyordu tabii. 1795’te Robespierre’in düşüşünden beri, öyle ya da böyle burjuvazinin yönetimdeydi ve zaman zaman çıkan ayaklanmaları ezmesi için orduya güveniyordu. 1871’de muhafazakar iktidarlar orduyu Paris Komünü’nün bastırılması için kullandı, binlerce komünar katledildi. Söylentilere göre katliamın sona ermesinin nedeni kanalizasyonun daha fazla insanın kanını kaldıramaması olmuştu.

1870’lerde Cumhuriyet bunun son olduğu ilan etse de, devlet birçok kez grevleri ve toplumsal hareketleri bastırmak için askerleri harekete geçirdi. 1906’da merkeziyetçi bir burjuva olan İçişleri Bakanı George Clemenceau, 1099 işçiyi katleden Avrupa’da meydana gelmiş en büyük maden katliamını yönetti. Courrière madencilerini işbaşı yapmaya zorlamak için 20.000 asker gönderdi. Bu kuralın bir istisnası 1907’de gerçekleşti. 17E hattındaki askerlerin Fransa’nın güneybatısında köylülere ateş etmeyi reddetmesi ve köylülere katılması özgürlük mücadelesinin bir sembolü haline gelmiştir.

Ne zaman ki askerler, işçiler ve köylüler I. Dünya Savaşı’nda aynı siperlerde beraber savaştılar, bu yan yana gelişin yarattığı risk nedeniyle düzeni sağlaması için orduya başvurmak zorlaşmaya başladı. 1936 Devrimi ve toplumsallaşmış genel grevin ardından alınan çeşitli kazanımlara rağmen 1944’e gelindiğinde Fransa hala pek çok yönden “geri kalmış” bir ülkeydi.

1940’larda “Sosyal Devlet”in inşası, toplumsal şiddetin ve polis baskısının bittiği anlamına gelmiyordu tabii ki. Fakat bütün sınıflara ait bir devlet kavramı iç düşman kavramını etkisiz hale getirdi. Ordu, toplumsal mücadelelerde hakem olamazdı çünkü bu durum varlığını borçlu olduğu devletin yok olması riskini taşıyordu. Bu yüzden düzeni koruma işi 60 yıldır “askersizleştirilmişti”.

İsyan Eden “Halk” mı Yoksa “Vahşi Kitleler” miyiz?

1871’de Komün’ün bastırılmasını planlayan Adolphe Thiers, 1850’lerde devleti destekleyen iyi “halk” ve “sarayları ve heykelleri yakan, Paris’e saldırıp kan dökenler” ayrımını yapıyordu. Bir yanda devlete teslim edilmiş bir “halk”, diğer yanda etkisiz hale getirilmesi gereken “vahşi bir kitle”. Yabancı bir istilacı gibi zaptedilmesi gereken bir düşman, barbar. Onu kontrol etmek ordunun işiydi.

Polis eylemcilerle çatışırken Macron’un bazı kamu binalarını koruması için orduyu göndermesi, bu mantalitenin geri döndüğünü ve “Sosyal Devlet”in başarısızlığını gösteriyor.

Macron seçildiğinden beri özelleştirmeyle, toplumsal yaşamı zayıflatmakla, emekli maaşlarını azaltmakla, tren hatlarını kapatmakla, kamu harcamalarını kısmakla ve kamu hizmetlerini azaltmakla meşgul. Kuşkusuz bunları başlatan Macron değildi. Ondan önceki Nicolas Sarkozy ve François Hollande’ın ikisi de canavarın derisini yüzmeye başlamıştı zaten. Fakat “Sosyal Devlet”in mezarını kazan Macron oldu.

Devlet ezelden beridir sadece tek bir sınıfa hizmet ediyor. Macron’un neo-liberal politikaları, sınıf mücadelesinin yeniden güçlenmesini sağladı. Yeni ezenler; onların “halkına” karşı “düşmanlar” olarak karakterize edilen muhalefet arasındaki, yeni toplumsal mücadelelerin yolunu açtı.

Eğer Sarı Yelekliler hareketinden öğrenilecek bir şey varsa o da toplumun kendini örgütlemesi için hiçbir parti ya da iktidarlı yapıya ihtiyacı olmadığıdır. Bu ayaklanma, halkın yönetim sürecine katılma isteğini göstermesiyle, temsiliyet konusunda devletin sorunlar yaşamasına yol açtı. Sokağa çıkanların iş yerlerindeki sömürüye ve iktidarların devletin olabileceğini düşündükleri şekliyle yok olmasına ilişkin talepleri vardı.

Hükümetin bu taleplerin hiçbirine hiçbir cevap vermemesi, ideolojisinin çöktüğü gerçeğini gösteriyor. Devlet iktidarlara aittir, onlara hizmet eder ve sistemlerini sürdürmek için ezilen sınıfların örgütlenmesini engellemeye çalışır.

Devletin sınıfların işbirliği ile örgütlenip herkese hizmet edebileceğine inanmak bir illüzyondan ibarettir. İktidarlar yeterince güçlendikleri anda ya da muhalefet yeterince zayıfladığı anda kendi gücünü yeniden geri alır. Kolluk kuvvetlerinin yani ordunun ve polisin şiddetiyle karşılaştığımızda, Elysée Reclus’nün 1905’te yazdığı gibi; “taviz vermeyeceğiz”.

“Ya adalet insanlığın idealidir ve bu durumda onu herkes için isteriz ya da sadece iktidar toplumları yönetir, o zaman düşmanlarımıza karşı güç kullanırız. Ya eşitlerin özgürlüğü ya da kısasa kısas.”

Bu yazı Meydan Gazetesi’nin 49. sayısında yayınlanmıştır.

Çeviri: Özgür Oktay

The post “Sosyal Devlet”in Çöküşü: Adaletin ve Özgürlüğün Karşısında Macron – Romain Dubier appeared first on Meydan Gazetesi.

“Gilets Jaunes Eski Siyasal Sınıfları Havaya Uçurdu”

Fransa’nın neoliberal düzeni, Sarı Yelekliler eylemlerinin kurulu siyasi sözleşmeleri paramparça edişiyle titriyor. Yeni süreç, hem tehlike hem de fırsatlar sunuyor.

Mevcut düzen, geleceğin düzensizliğidir. (Saint-Just/ 1767-1794)

Düzinelerce zırhlı araç ve tomayla desteklenen çevik kuvvetin taktik değişimiyle karşı karşıya kalan Sarı Yelekliler, başkentin en zengin mahallelerinin bazılarının Mayıs 68’den bu yana Paris’in merkezinde görülmemiş şekilde genel huzursuzluk duygusuyla karıştığı geçen iki hafta sonunda olduğu gibi güvenlik güçlerini alt etmeyi başaramadı. Yine de, ülke genelinde 89.000 çevik gücün mobilizasyonu ve 1700’den fazla protestocunun tutuklanması bile Sarı Yeleklileri “IV. Eylem”i için Champs Élysées‘e çıkan ana bulvarlara bir kere daha inmekten alıkoyamadı. Bir polis sözcüsü, mülk tahribatından kaynaklı genel hasarın, isyanların doğasının daha dağınık olması yüzünden, önceki haftalardan çok daha büyük ve yaygın olduğunu belirtti. Bordeaux, Toulouse, Lyon, Dijon, Nantes ve Marseille dâhil diğer pek çok Fransız kenti de şiddetli çatışmalara tanık oldu.

İki öfkeli kamyon şoförünün, Macron hükümeti tarafından getirilen yeni bir “ekolojik” yakıt vergisine karşı yerel karayollarını ve otoban gişe istasyonlarını engellemek üzere yaptığı yaygın Facebook çağrısına ülke çapında bir yanıt olarak başlayan eylemler, şimdi bankacı başkan ve açıkça temsil ettiği varlıklı şirket seçkinlerine karşı tam gelişmiş halk isyanına dönerek ilerliyor. Sarı Yelekliler hareketi -eğer bu şekilde doğru olarak tanımlanabilirse- sosyal bileşimi ve ideolojik yönelimi bakımından sarsıcı ve çelişkili kalsa da, Fransız siyasetinde büyük bir çatlak açtığına dair çok az şüphe var.

Sol için ortaya çıkan senaryo hem heyecan verici fırsatlar hem de bir dizi önemli politik risk sunuyor. Radikal ve otonom toplumsal güçler, önlerindeki tehlikeyi göze alarak kendilerini bu alışılmadık ve belirsiz duruma nasıl sokacaklar?

Krizin Derinleşen Algısı

Eylemcilerin halktan aldığı yaygın destek, hükümetin bu gelişmeler karşısındaki tıkanıklığını daha da güçlendiriyor. Anketler, Macron için yüzde 18’lik berbat onaylanma oranının tam karşıtlığını ortaya koyarak, ankete katılanların üçte ikisinden fazlasının Sarı Yelekliler’i onayladığını gösteriyor. İlginç bir şekilde, hükümet ve kurumsal medyası tarafından yürütülen, “gerçek” Sarı Yelekliler ile sol-kanadın aşırı ucu ve sağ-kanadın casseurs (kesicileri) ya da holiganları arasına sürekli bir takoz sıkıştırmayı amaçlayan ortak bir dezenformasyon kampanyasına rağmen, eylemcilerin kendileri bugüne kadar, bu hatlar arasında bölünmeyi reddetti.

Gelişmemiş ve Çelişkili Bir Hareket

Sonuç olarak, Sarı Yelekliler tüm Fransız halkını kesinlikle temsil etmezken, şu an rahatlıkla popüler bir hareket olarak sınıflandırılabilir. Aslında, katılımcılarının tanımına göre sosyal bileşimi ve ideolojik yönelimi daha geniş toplumda bulunan çeşitliliğin bir kısmını yansıtıyor – diğer bir deyişle bu hareket, çağdaş Fransa’da geniş ölçüde yinelenen aynı çelişkileri ve önceden var olan siyasal fay-hatlarını içeriyor. Eğer Sarı Yelekliler fenomeni kafası karışık ve politik anlamda tespiti zor olarak kalırsa, -muhtemelen Fransız işçi sınıfı tarafında varsayılan ahlaki çöküşten çok, ülkenin demokrasi sonrası geç kapitalist toplumunun iyice düzensiz ve depolitize edilmiş doğasındandır– bu bizzat kırk yıllık neoliberal yeniden yapılanma ve politik ayrışmanın bir sonucudur.

Riskler ve Fırsatlar

Sarı Yeleklileri birleştiren bir şey varsa, o da Başkan Macron nefretini paylaşmaları ve onun keskin yoksul-karşıtı politikalarına kolektif başkaldırıdır. Sarı Yelekli bir eylemcinin açıkladığı gibi, “Macron’un makamındaki ilk hamlesi, yoksul insanların kira yardımlarından para keserken, mega-zenginlerin servet vergisini düşürmekti. Bu ciddi bir adaletsizliktir.” Bu açıdan bakıldığında, geniş çapta küçültülmüş “ekolojik” yakıt vergisi gerçekten de, gelir kaybını telafi etmek ve iklim krizinin maliyetlerini işçi sınıfına yüklemek için yalnızca bir girişimdir –Macron’un politik rolünün temel kısmı, kapitalistler için Robin Hood’un tersidir; zenginlere vermek için fakirlerden çalmak.

Sarı Yeleklileri, hareketlerinin gelişmemiş ve çelişkili doğalarından ötürü küçümsemememiz gerekse bile, ırkçı, cinsiyetçi ve homofobik aşırı-sağ ile geniş bir mücadele alanı paylaşımının içerdiği tehlikelerden sakınabiliriz. Sarı Yelekliler gibi oldukça heterojen bir harekette bir dereceye kadar, aşırı-sağın katılımının kaçınılmaz olduğu söylenebilir. Bu durumda daha geniş bir toplumsal muhalefet için meydan okuma, bu tür “kirlilikleri” oturdukları rahat koltuklardan kınamak değil, o aşırı-sağ unsurların hareket içinde hegemonik bir konum yerleştirmesini önlemek olacaktır. İsyanın yükselmesine yol açan yaygın öfke yakın zamanda tamamen dağılacak gibi görünmediğinden, radikal ve otonom toplumsal güçlerin çok az seçeneği var, ama hareketin ırkçı ve ulusalcı eğilimlerini olabildiğince önemsizleştirme çabası içinde etkin olarak katılabilirler.

Tüm Şüphelerin En Güzeli

Yine de, ortaya çıkan bu fırsatlara ve yaygın devrimci coşkuya rağmen, bir takım ciddi zorluklar devam ediyor. Yoğun katılım, önümüzdeki haftalarda kademeli olarak azalmaya başladığında -özellikle de tatil günlerinin gelişiyle kaçınılmaz olacak- halkın kızgınlığı, ülkenin dört bir yanında içten içe kaynamaya devam edecek. Bu yaygın enerjinin bir kısmı kuşkusuz yeni toplumsal hareketlere ve taban girişimlerine kanalize edilecek olsa da, daha izole bireysel hayal kırıklıkları hemen verimli bir çıkış bulmakta çoğu zaman başarısız olacaktır. Bu hayal kırıklığı içinde, Sarı Yeleklilerin politik mirası hakkında daha geniş sorular ortaya çıkacak ve sol ve sağ muhalefet liderleri, büyük isyanın meşru “varisi” olarak tanınması için birbirleriyle çekişmeye devam edecek.

Bu bağlamda, popüler bir katılım ivmesi ile güçlendirilmiş bir Le Pen yönetiminin korkutucu senaryosu, ufukta uğursuz bir şekilde uzanıyor. 2013’te Brezilya’daki kalabalık gösterilerin ve 2014 Ukrayna’daki iç savaşın, 2013’te İtalya’daki protestoların siyasi başarısızlığı, bu riskin küçümsenmeyeceğini açıkça göstermektedir.

Bununla birlikte, bu kayda değer tehlikelere rağmen, olası bir Le Pen yönetiminin altında yatan nedenleri, neoliberal merkezin çöküşü için bir katalizör olarak Sarı Yelek ayaklanmasının rolüyle birleştirmemek önemlidir.

Sonuç olarak, Gilets Jaunes (Sarı Yelekliler) siyasal kurumu kuşatan derin meşruiyet krizinin bir belirtisidir. Şu anda bu eylemleri istismar etmeye çalışacak aşırı-sağ korkusunu belirten endişeli eylemciler haksız değildir, ancak 18 ay önce Sarı Yelek barikatları bile başlamadan Le Pen’in cumhurbaşkanlığını kazanmasına ramak kaldığı, hatta AB parlamento seçimi anketlerinde Macron’u geçtiği gerçeğini göz ardı etme eğilimindeler. Başka bir deyişle, Le Pen Fransa’nın bir sonraki cumhurbaşkanı olacak olursa, bu sarı yelekliler ayaklanmasından kaynaklanmayacaktır; kırk yıllık sınıf kutuplaşmasının ardından yapılan eski politika yönteminin iflasının bir sonucu olacaktır. Güvenilir ve ilham verici bir devrimci mücadelenin yokluğunda, neoliberal merkezin krizi zaten her zaman sağa doğru işaret etmektedir.

Çeviri: Betül Taylan

Bu yazı Meydan Gazetesi’nin 48. Sayısında yayınlanmıştır.

The post Sarı Yelekliler Eski Siyasal Sınıfların Sonu Mu?-Jerome Roos appeared first on Meydan Gazetesi.

Akaryakıt fiyatlarına getirilen zamların ardından eylemlerine başlayan Sarı Yelekliler,  eylemlerini sürdürüyor. Fransa’da siyasi iktidarın zamların askıya alınmasına yönelik adımına karşılık “Ekmek kırıntısı değil ekmeğin kendisini istiyoruz” diyen “Sarı Yelekliler” eylemleri bırakmayacağını açıklayarak bugün için Paris başta olmak üzere tüm Fransa’da meydanlarda olacak.

Sarı Yelekliler’in geri adım atmaması üzerine Macron hükümeti ülkede adeta olağanüstü hal (OHAL) ilan etti. Başbakan Edouard Philippe, Sarı Yelekliler’in ülke genelinde düzenleyecekleri gösterilerde 89 bin polisin görev yapacağını ve sadece Paris’i 8 bin polisin yanı sıra bir düzine zırhlı aracın koruyacağını açıkladı. Ayrıca eylemler nedeniyle Paris’te mağazaların açılmayacağı, banka ve dükkanların da kapalı olacağı belirtildi.

Fransa’da “Sarı Yelekliler”in bugün ülke genelinde düzenleyeceği protestolar öncesinde, başkent Paris’teki Charles de Gaulle Meydanı’nda bulunan Zafer Takı Anıtı çevresinde güvenlik önlemleri alındı.

The post Sarı Yelekliler’in Eylemi Öncesinde 278 Kişi Gözaltına Alındı appeared first on Meydan Gazetesi.

Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron’un özelleştirme kararlarına tepki gösteren demiryolu işçileri, üç ay sürecek greve başlıyor. Air France personeli, temizlik işçileri ve enerji sektörü çalışanları da yarın iş bırakacak.

Fransa Ulusal Demiryolu İdaresi (SNCF), hükümetin “reformu”nu protesto için bugün saat 20.00’de iş bırakacak. Kısa ve uzun mesafe tren seferlerinde, büyük bölümü 3 Nisan Salı günü olmak üzere birçok seferde iptal meydana geleceği tahmin ediliyor.

“Demiryolu Mücadelesi” adı verilen grev kapsamında sadece demiryolu işçileri değil, temizlik işçileri, enerji sektörü işçileri ve havayolu şirketi Air France işçileri de greve gidecek.

The post Fransa’da Demiryolu İşçileri Greve Gidiyor appeared first on Meydan Gazetesi.

15 Temmuz şaibesinden bu yana Türkiye’de OHAL baskısı altında KHK’lerle fiili bir yönetim kuran Erdoğan’ın Fransa ziyaretinde eylemler gerçekleştiriliyor.  Fransa Parlamentosu yakınında bulunan Châtelet Meydanı’nda toplanan eylemciler sloganlar atarak Türkiye’deki insan hakkı ihlallerine ve KHK ile yürürlüğe sokulan,  hapishanelerde tek tip kıyafet dayatmasına tepki gösterdi. Eylemciler ayrıca, 6 yıl önce bugünlerde Paris’te, MİT’in de adının karıştığı bir suikastle katledilen Kürt devrimciler Sakine Cansız, Leyla Şaylemez ve Fidan Doğan’ın posterlerini taşıdılar.

Sınır Tanımayan Gazeteciler de, Türkiye’de tutsak bulunan gazetecilerin maketleriyle eylem yaptı ve Macron’un Erdoğan ile görüşmesinde tutsak gazetecilerin durumuna dikkat çekmesini talep etti. Erdoğan’ın Fransa ziyareti sırasında eylem yapan bir başka grup da Femen’di. Garson kostümü giyinen FEMEN üyeleri, üzerinde “Erdoğan’ın yamyam yemeği” yazılı bir tepsi ile hak ihlallerine dikkat çekti. FEMEN üyeleri bedenlerine de “Erdoğan insan haklarını yiyor” ve “Erdoğan Kürtlerin haklarını yiyor” sloganlarını yazdı.

Öte yandan Fransa Cumhurbaşkanı Macron,  Erdoğan ile buluşması  öncesinde Türkiye’ye yönelik  eleştirilerde bulundu. Macron Türkiye’yi otoriter rejimlere örnek göstererek, “otoriter rejimlerin ortadan kaldırdığı ilk özgürlüğün basın özgürlüğü olduğunu buna karşılık sonuç almak amacıyla diyaloğun kesilmemesi gerektiğini belirtti. Ancak Macron’un bu açıklamaları, Erdoğan ile yapacağı İtalya-Fransa ortaklığındaki EUROSAM hava savunma sistemi anlaşması karşılığında, Erdoğan’la gerçekleşecek buluşmayı eleştiren Fransa iç politikasına verilmiş bir taviz olarak değerlendirildi.

The post Erdoğan Paris’te Eylemlerle Karşılandı appeared first on Meydan Gazetesi.

Ancak 2 yıl boyunca OHAL sayesinde halkın güvenliği (!) sağlandıktan sonra akıllarda bunun OHAL sonrasında nasıl devam ettirileceği sorusu vardı. Fransa Cumhurbaşkanı Emmanuel Macron OHAL’in alternatifi olarak yeni ”terör” yasasını bugün onayladı.

OHAL ile yer değiştirecek olan bu yasa sayesinde artık polis istediği evi arayabilecek ve şüpheli gördüklerini alıkoyabilecek.

” Bu yasa 1 Kasım’da bize  OHAL’i sonlandırma imkanı verirken aynı zamanda vatandaşlarımızın güvenliğini de sağlamamıza katkıda bulunacak” – Emmanuel Macron

The post Macron’dan OHAL’i Kaldıracak İcraat: Yeni Terör Yasası! appeared first on Meydan Gazetesi.

Macron’un İş Reformu daha önceki emeklilik şartlarını ortadan kaldırırken işçilerin daha kötü koşullarda çalışmasının önünü açıyor. Aynı zamanda patronların da elini güçlendiriyor.

Macron, Eylül ayından bu yana devam eden eylemler  için “Demokrasi sokakta olmaz” demişti.

İşçilere göre ise yasalara karşı koyabilecekleri ve özgürlüklerini yaratabilecekleri tek yer sokak.

The post Fransa’da İşçiler Macron’a karşı Sokakta appeared first on Meydan Gazetesi.

Dün gerçekleştirilen Fransa Cumhurbaşkanlığı Seçimleri ikinci turuna katılımdaki düşüklükle, geçersiz ve boş oylardaki tarihi rekor damga vurdu. Fransa’da seçmenlerin yüzde 25.5’i sandığa gitmezken,gidenlerin de yüzde 11.5’i geçersiz ya da boş oy kullandı.Geçersiz sayılan oy pusulalarında ise hem Le Pen’e hem de seçimin galibi Macron’a öfke vardı.Oy pusulalarından birinde şu ifadeler yer aldı: Sayın Bayan Le Pen ve Bay Macron,
Cumhurbaskanlığı için adaylı​k basvurunuzu aldık ve şirketimiz için gösterdiğiniz ilgiden dolayı ​sizlere ​çok teşekkür ederiz. Fakat, profiliniz büyük ilgi çekmesine rağmen size uygun bir işimiz olmadığından dolayı başvurunuza olumlu cevap veremeyeceğimizi üzüntü içinde sizlere belirtiriz. İş aramanızda sizlere başarılar dileriz.

Bir başka  seçmen ise pusulaya, “Hayallerim pusulaya sığmıyor” notu bırakmıştı.Bir diğer pusulaya da çok açık bir ifadeyle “defolun” notu düşülmüştü.

The post Fransa’da Sandıklardan Farklı Görüntüler appeared first on Meydan Gazetesi.

Fransa’da Cumhurbaşkanlığı Seçimlerinin ikinci turu tamamlandı.İlk alınan sonuçlara göre,liberal eğilimli merkez aday Emmanuel Macron oyların %65.5’ini aldı. Aşırı sağcı Ulusal Cephe adayı Marine Le Pen ise %34.5 oranında oy aldı.Bu oranın aşırı sağcıların seçimlerde gördüğü en yüksek oy oranı olması seçimin -önümüzdeki süreçte farklı sosyal/siyasal sonuçlara yol açabilecek- en önemli sonuçlarından biri oldu.

Ekonomik büyümeyi artırmayı hedefleyen, patronlar yanlısı bir dizi politika önerilerinden dolayı Fransa’da sermaye çevrelerince  “taze kan” olarak görülen Macron, bankacı kökenli bir siyasetçi.Macron’un patronlar tarafından “taze kan” olarak görülme gerekçelerinden biri de haftalık 35 saat olan çalışma sürelerini artırma vaadiydi.Geçtiğimiz Haziran ayında işçi eylemleri ve grevler sırasında bir sendikacıya  “Bir takım elbise satın almanın en iyi yolu çalışmaktır” diyen Macron’un bu sözü, protestolar ve üzerine atılan yumurtalarla karşılanmıştı.

Geçtiğimiz Mart ayında seçim programını açıklayan Emmanuel Macron,Kasım 2015’ten beri OHAL’in yaşandığı ülkede 10.000 yeni polis alınacağını da vaat etmişti.

The post Fransa Seçimleri: Macron Kazandı,Aşırı Sağcılar En Yüksek Oylarına Ulaştı appeared first on Meydan Gazetesi.

Fransa’da Cumhurbaşkanlığı seçiminin ikinci turunda oy verme işlemi başladı.İkinci turda “merkez” aday Emmanuel Macron ile “aşırı sağcı” Marine Le Pen yarışıyor. Liberal eğilimli merkez siyaset En Marche (Yürüyoruz) Hareketi’nin adayı Macron, Le Pen’e karşı anketlerde %65’lere varan oranda önde görünüyor.

Öte yandan seçimlere iki gün kala  Macron’a ve hareketine  ait gizli yazışmalar, internete sızdırılmıştı.Seçim sonuçlarını etkilememesi için yazışmaların içeriğinin basında yayınlanması yasaklandı.

Seçimler öncesinde aralarında sosyalistlerin de olduğu siyasi hareketler Le Pen’e karşı Macron’a destek çağrısı yaptı.Ancak buna karşın Le Pen’in oyları anketlerde %30’ları aşıyor.  2012’deki seçimlerde %17 oy alabilen Le Pen’in partisindeki bu artış eğilimi Fransa’da tedirginlik yaratıyor.

The post Fransa’da Seçimlerin İkinci Turu Başladı appeared first on Meydan Gazetesi.

Fransa’da 1 Mayıs eylemleri geçtiğimiz yıllara oranla yüksek katılımla geçerken, 1 Mayıs’a geçtiğimiz günlerde ilk turu  gerçekleştirilen Cumhurbaşkanlığı Seçimleri damgasını vurdu.

Sendikaların çağrısıyla Paris’in  République Meydanı’nda başlayan on binlerce kişinin katıldığı yürüyüş kentin ünlü Bastille Meydanı’nda son buldu.Mitingde yapılan konuşmalarda 7 Mayıs’ta gerçekleşecek Cumhurbaşkanlığı Seçimlerinin ikinci turunda, Le Pen’e karşı ‘Cumhuriyetçi bariyer’ oluşturma çağrısında bulunuldu. Alanda bulunan anarşistler ise pankart ve sloganlarında ırkçı-faşist Le Pen ve kapitalistlerin adayı liberal Macron’a karşı mücadele vurgusu yaptılar.

Bastillle Meydanı’na gelindiğinde ise polisle anarşistler arasında yaşanan çatışmalarda 4 polis yaralandı 4 eylemci gözaltına alındı.

The post Fransa’da 1 Mayıs’ta Anarşistlerin Le Pen-Macron İsyanı (Video) appeared first on Meydan Gazetesi.

Fransa’da yapılan seçimlerin ilk turu bitmesine rağmen eylemler sürüyor.Bugün aralarında anarşistlerin de olduğu liseliler eylem ve işgaller gerçekleştirdi.Liselilerin pankartlarında faşist Le Pen’e de, kapitalist Macron’a da tepki vardı: “Ne vatan Ne Patron,Ne Le Pen Ne Macron”

The post Günün Eylemi appeared first on Meydan Gazetesi.