25 Kasım’ın Kadına Yönelik Şiddetle Uluslararası Mücadele Günü olarak ilan edilmesinin tarihinde olan Mirabel Kardeşler’in katledilmelerinden bu yana 55 yıl geçti. Bir 25 Kasım’ı daha geride bırakmışken, o günden bugüne nelerin değiştiğini ya da nelerin değişmeden kaldığını söyleyebiliriz?

Mirabel Kardeşler, Dominik Cumhuriyeti’nde cunta faşizmine karşı mücadele ettikleri, korkmadıkları ve tüm kadınları korkmamaya çağırdıkları için katledilmişlerdi. Görüyoruz ki, 55 yıldan bu yana dünyanın neresinde olursa olsun faşist iktidarlar kadına yönelik saldırılarını aynı şekilde devam ettiriyorlar. Kadınlar, yaşadığımız toprakların da bir parçası olduğu Ortadoğu coğrafyasının birçok noktasında, savaşlarda katlediliyor, tecavüzlere maruz kalıyor, köle olarak pazarlanıyor. T.C. Devleti de, kadına yönelik bu sistematik şiddetin örgütleyicisi ve körükleyicisi pozisyonuyla; kontra gerilla birlikleriyle, çeteleriyle ve doğrudan kendi kolluklarıyla kadınları katlediyor. Katledilen kadınların cenazeleri, devletin bir “güç göstergesi” olarak çırılçıplak teşhir ediliyor, sokaklarda sürükleniyor. Devletin kadına yönelik uyguladığı sistematik şiddet politikası, elbette ki savaş ortamının dışında da, erkek egemen kültürün var olduğu hemen her alanda yeniden ve kesintisiz biçimde tezahür ediyor. Militarizm, “sivil” hayatta da, hemen her yerde kadına yönelik şiddetin sürekli olarak açığa çıkmasına sebep oluyor.

Kadınlar, bahaneleri farklı olan birçok erkek, babaları, abileri, sevgilileri, eşleri ya da hiç tanımadığı erkekler tarafından katlediliyor. Yalnızca geride bıraktığımız Kasım ayı içerinde, 25 kadın kardeşimiz, erkekler tarafından katledildi. Neden ya da ne şekilde olduğu fark etmeksizin, bu saldırıların ve cinayetlerin tümü, devletin ve onun militarist kültürünün sürdürücüsü ve aynı zamanda da erk’in koruyucusu olan hukuk sisteminin bir sonucudur.

Aslında, Mirabel Kardeşler’in katledilmesinden bu yana kadına yönelik şiddetin uygulayıcısında da, bu şiddetin meşrulaştırıcısında da bir değişiklik olmadı. Ama kadınlar, on yıllar öncesinde de olduğu gibi, tacizlere, tecavüzlere, cinayetlere ve şiddetin türlü biçimlerine karşı direnmeyi sürdürdü.

Peki, geride bıraktığımız 25 Kasım’da neler oldu?

Var olan çok yönlü ve sistematik şiddetin karşısında, elbette ki çok yönlü ve örgütlü bir mücadele yürütmek gerekiyor. Biz de bu süreçte yaşamlarımıza her alanda saldıran devlete; onun kolluk kuvvetlerine; namus-töre-ahlak gibi, kadını her daim yok olmaya mahkum eden tüm kavramlara “bizden korksun” diyerek çıktık yola. Bu sloganla birlikte, kadın kadına hazırladığımız ve “Bizden Korksun” ismini verdiğimiz bir kadın neşriyatı çıkardık. Devlet baskısının böylesine yoğunlaştığı bir süreçte, sokaklara çıkarak kendi düşüncelerimizi somutlaştırmayı ve diğer kadınlarla paylaşmayı önemsedik. Bu sebeple, Kadıköy’de, Kartal’da, Taksim’de ve İstanbul’un birçok farklı noktasında sokaklara çıkarak, Bizden Korksun’u birçok kadına ulaştırdık. Evlerinde iş yerlerinde ya da yaşamlarının farklı alanlarında erk’in şiddetiyle baskılanmak isteyen kadınlara ulaşarak, hep birlikte mücadele çağrımızı yükselttik.

Aynı zamanda, özellike son süreçte üniversitelerde yaşanan tacizlere karşı, “özel güvenlik, rektör, tacizci bizden korksun” diyerek, aralarında İstanbul ve Boğaziçi’nin de bulunduğu üniversitelerde stantlar açtık. Üniversitelerde yaşanan tacizlere karşı Boğaziçi Üniversitesi’nden kadınlarla, üniversitenin bulunduğu Hisarüstü Mahallesi’nde düzenlenen bir yürüyüşe katıldık, İstanbul Üniversitesi’nden kadınlarla bir gece yürüyüşü düzenledik.

Bu yoğun sürecin son gününde yani 25 Kasım’da ise Anarşist Kadınlar olarak, Taksim’de düzenlenen gece yürüyüşüne katılım gösterdik. Tünel’den başlayarak Galatasaray Meydanı’na kadar süren bu yürüyüşte, “Namus, Devlet, Tacizci, Çeteler… Bizden Korksun” diyerek, bütün kadınları mücadeleye çağırdık.

Sistematik bir saldırı ve bunun karşısında örgütlü mücadele dediniz. Bunu biraz daha detaylandırır mısınız?

Erkek egemen kültürün kadına yönelik saldırısı çoğu zaman taciz, tecavüz ve cinayetlerle medyada yer buluyor ve şiddet yalnızca bu şekilde “görünür oluyor”. Oysa kadına yönelik şiddet, bazen mobbing, bazen ev içi emeğin hiçleştirilmesi, bazen kimliğinin annelik rolüne sıkıştırılması, bazen toplumdan dışlanma yada zorla evlendirilme, azarlanma, aşağılanma, yani kısacası hayatın her alanında ezilme olarak açığa çıkıyor.

Bizden Korksun neşriyatında, “bizler ezilenleriz, iş yerinde patrondan, okulda müdürden, evde babadan, abiden kocadan, sokakta devletten, polisten, askerden kısacası yaşamın her alanında erk(ek)ten şiddet gören, hiçleştirilenleriz.” demiştik. Bahsettiğimiz bu saldırıların tamamı, kaçınılmaz olarak çok yönlü bir direnişi gerektiriyor. Bizler de mücadelemizi her gün, her an, yaşamın her alanında görünür kılmalıyız. Bu nedenle, hazırladığımız neşriyatta da direnişin birçok yöntemine, birçok farklı başlıkta değindik. Karşılaşabileceğimiz fiziksel saldırılara karşı “Erkeğe Karşı Korkutan Yöntemler” başlığı altında biber gazı, eletroşok cihazı, çimdik, yumruk tekme gibi şiddete karşı pratik yöntemlere yer verirken; diğer bir yazımızda da hayatlarımıza saldıran militarizmin kadın düşmanlığını gün be gün nasıl ürettiğini yazdık. Kadınları savaşın karşısında, yaşamı savunmaya çağırdık. Ve elbette dayanışmanın, örgütlülüğünün, “benlerden biz olma”nın ve yan yana durmanın aslında hepimiz ve her birimiz için özgürlük olduğunu vurguladık. Çünkü Bizden Korksun’da da vurguladığımız gibi; “Bizi biz yapan, bizleri birer birer sindiren; sindiremedikçe katleden bu sisteme karşı, sürekli körüklenen öfkemiz ve isyanımızdır. Bizler; bu toprakların kadınları, kimi zaman aynı dili konuşmasa da her zaman birbirinin dilinden anlayan kadınlar, bizler biliyoruz ki biz bir araya geldiğimizde, korkulacak olanlarız. Ve bizler bir araya geldiğimizde hiç bir güç karşımızda duramayacak.”

Bizden Korksun’u 25 Kasım öncesinde edinemeyen ancak ulaşmak isteyen kadınlar, neşriyatınıza nasıl ulaşabilir?

Bizden Korksun’a ulaşmak isteyen ancak İstanbul dışında yaşayan kadınlar, sosyal medya hesaplarımız üzerinden bizimle doğrudan iletişime geçebilir ve neşriyatı edinebilir. İstanbul’da yaşayan arkadaşlarımız ise Kadıköy ve Taksim’de bulunan 26A Kafe’den Bizden Korksun’a ulaşabilir.

Kadınlar şiddete karşı mücadeleyi sürdürüyorken, bir yandan taciz, tecavüz, cinayet ve bütünüyle kadına yönelik şiddet de devam ediyor. Medya ise yaşanan kadın cinayetlerinin birçoğunu “namus” ya da “cinnet” gibi bahanelerle meşrulaştırılmaya çalışılıyor. Yaşanan bu durumu nasıl yorumluyorsunuz?

“Erk”in yanında duran erkek medya zaten her zaman kadına yönelik saldırgan bir dil takınmış, kadınları aşağılamış ve suçlamıştır. Hemen her gün okumak zorunda bırakıldığımız haberlerde “namus cinayeti”, “cinnet geçiren baba”, “tek başına yaşayan bir kadın” ya da “erkek arkadaşının evine giden genç kız” denilerek, erkeğin cinayeti normalleştirilmeye ve kadına yönelik uygulanan sistematik şiddet meşrulaştırılmaya çalışılıyor. Medya bu cinayetleri normalleştirdikçe, kadınların üzerindeki baskı da artıyor. Bu baskı, kadınların herhangi bir saldırıya uğradıklarında korkarak, suçu önce kendilerinde aramaları gerektiğinin öğreticisi oluyor. Bu nedenle, özellikle tanıdıkları kimseler tarafından tacize ve tecavüze maruz kalan kadınlar, kendi çevrelerinde, suçlu ya da hatalı bulunmaktan korktuğu için, yaşadıklarını dillendiremiyor bile.

Bu saldırıların bir başka sürdürücüsü ise elbette erkek adalet. Kadınlar aşırı sevgi, mini etek giyme, eve geç gelme, erkek arkadaşıyla birlikte olma gibi bahanelerle katlediliyor; bir de suçlu olarak gösteriliyor. İşlenen bu cinayetlerin ardından, devletin hukuk mekanizması ve bu bağlamda tahrik indirimleri, katillerin iyi halleri, bu cinayetleri “normalmiş gibi” gösteriyor. Maruz kaldığımız saldırıların bütünü, “erk”ek algı tarafından örgütlü bir şekilde gerçekleştiriliyor. İşte bizim direnişimiz ve özgürlük mücadelemiz de, tam da bu yüzden, örgütlü olmaktan geçiyor.

25 Kasım’dan hemen sonra Özgecan Aslan davasının karar duruşması görüldü ve katiller ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası aldılar. Kararın ardından birçok kişi adaletin yerini bulduğunu iddia etti. Sizin bu konudaki düşünceleriniz nelerdir?

Bu zamana kadar yaşanan birçok kadın cinayetinin ardından aynı hukuk mekanizması, katilleri için iyi haller, tahrik indirimleri vermekten, katilleri aklamaktan ve cinayetleri meşrulaştırmaktan uzak durmadı. Özgecan Aslan davasının 3 Aralık tarihinde gerçekleşen karar duruşmasında katillerin ağırlaştırılmış müebbet alması bazı kesimlerin içini rahatlatan bir karar olarak görülse dahi, bu karar tam anlamıyla bir kazanım olarak değerlendirilmemelidir. Çoğu kadın cinayeti davasında katilleri serbest bırakmak bir yana her defasında katili aklayan devlet, neden şimdi böylesi bir karar verdi? Bu kararla birlikte aslında her defasında potansiyel katilleri cesaretlendiren hukuk uygulamaları, yeri geldiğinde sanki adaletin uygulayıcısıymış gibi gösterilmek istendi.

Özgecan, daha önce katledilen kimi kadın kardeşlerimiz gibi, hiç tanımadığı bir erkek tarafından katledilmişti ve “masum”du. Bu, devletin hukuk mekanizmalarına da böyle yansıdı ve sözde adalet yerini buldu.

Ancak bizler bugüne kadar birçok Özgecan’ı, birçok kadın kardeşimizi aynı şiddet sarmalında kaybettik. Özgecan kararını veren aynı devletin aynı hukuk mekanizması; bu cinayet davalarının çoğunda “kadının etek giymesini” tahrik saydı, katili akladı; “erkeklik gururunu” okşadı, katili iyi halle kurtardı. Sayamayacağımız kadar çok dava, sayamayacağımız kadar katil erkek, bizatihi “erk”in hukuk mekanizmalarınca korundu, kollandı. Adalet şimdi mi yerini buldu?

Şimdi bizler Özgecan’ın hemen ardından, –medyanın servis ettiği dille -“erkek arkadaşının arabasında” katledilen Hüsne’nin katilinin yargılanacağı; arabaya binmenin tahrik sayılacağı ve “erkeklik gururu”nun yeniden okşanacağı davaları merakla bekliyoruz.

Son olarak, eklemek istediğiniz bir şey var mı?

Biz kadınlar, yaşamın neresinde baskıyla, şiddetle ve sömürüyle yüz yüze kalırsak, mücadelemizi de orada örgütleyeceğiz. Bütün kadınları yaşadığımız baskılara karşı, özgürlüğümüz ve yaşamlarımız için mücadeleye çağırıyor sizlere de teşekkür ediyoruz.

Bu söyleşi Meydan Gazetesi’nin 30. sayısında yayımlanmıştır.

Bekaretin kutsallığı bir kadının yaşamında oldukça önemlidir. Çünkü bekaret kadın için kirlenmemiş, el değmemiş, alnının akı, yani ahlaklı ve “namuslu” kalmanın ön koşuludur. Bekaret, ancak ve ancak resmi belgeyle onaylı evlilikle bir erkeğe teslim edildiğinizde ortadan kalkabilir. Şayet kendi rızanızla bekaretinizi bir başkasına teslim ederseniz bu, toplumsal ahlak kuralları çerçevesinde kabul edilemez bir anlayıştır. Böyle bir durumda sizin ahlakınızdan sorumlu toplumun, erkeğin namusuna el değdirmiş olursunuz ve kirli bir geçmişle geleceğe adım atamaz hale gelirsiniz. Bekaret bir kadının yaşamında asla kaybedilmemesi gereken bir zırh gibidir.

Bekaret ancak evlendiğinizde gerdek gecesi denilen o mahrem alanda kaybedilebilir. Hayalimizde canlandırırsak ya da bir film karesini düşünürsek hemen gözümüzün önüne geliverir gerdek gecesi. Telli duvaklı, kırmızı kuşaklı, eli kınalı gelin, baba evinden koca evine bekaretiyle teslim edilir. Baba evinin şerefi ve namusu bele sıkıca bağlanan o kırmızı kuşak aynı zamanda temizliğin ve bekaretin sembolüdür. Bekaret teslim alındığı gece, hakkı verilerek geri teslim edilir. Bu hak baba evinin namusunun da bir garantisidir. Yani hak çarşafa bulaşan kırmızı kanın azizliğiyle devredilmiş ve devralınmıştır. Bu alış veriş kutsaldır.

Bekaret kutsaldır; genç kızlıktan kadınlığa adım attığınızın bir ifadesidir. Yani toplum bunu böyle ifade eder. Anneler kız çocuklarına böyle öğretir. Genç kız olmak bekaretimizle kutsanır. Genç kızlıktan kadınlığa geçince yani kadın olunca bekaret elden gitmiştir artık. Yani evlenip boşanınca, dul kalıp başka bir erkek gönlünüzü alınca, 18’inde çok sevip ilişkiye rıza verince, taciz ve tecavüz gibi saldırılara maruz kalınca ya da sadece denemek istediğinizde bekaret artık işe yaramaz. Bir kere elden gittiyse, asla geri dönüşü yoktur. Böyle bir durumda kirletilmiş olan ya da kirlenmiş olan diyelim kadının yaşamı bin bir zorluğu barındırır. Çünkü topluma ve erkeğe ispatlayacak hiçbir şeyiniz kalmamıştır, sevginizden başka. Değersizleşebilir ve ötelenebilirsiniz. Kendinizle yüzleşmekten bile kaçabilirsiniz. Bekaret bir kadın için, yaşadığı toplumda asla kaçamayacağı bu yüzleşmenin kendisidir.

Kadının namusu, erkeğin elinin kiri

Yaşadığımız toplumda kadın olmanın gereklilikleri vardır. Kadın bu gerekliliklere uygun yaşamalıdır. Bu gereklilikler toplum tarafından belirlenir ve belli durumlara göre farklılıklar gösterir. Bu durum “genel” bir çerçevenin belirlenimidir. Çoğu zaman kişinin rızası dışında gerçekleşen örneklerle, özellikle de ataerkil anlayışın sonucu olarak kadın üzerinde ciddi bir baskı mekanizması oluşturur. Bu toplumsal değer yargıları kadını belirli bir kalıba hapseder. Bu yargının ölçüsü ise toplumsal ahlaktır. Kadın, hem bu değer yargılarına hem de yaşadığı toplumun ahlak ölçüsüne uygun bir yaşam tarzını benimsemek zorundadır. Kadının ataerkil bir toplumda bunlar dışında başkaca bir şansı da yoktur. Bekaret bu toplumlarda kadın tarafından sahiplenilmesi gereken bir zorunluluk olarak tanımlansa da erkek açısından bir zorunluluğu ifade etmez. Bekar erkeğin bekaret sorunu yoktur. “Erkeğin elinin kiridir, yıkar geçer” gibi sözler toplum içerisinde sıkça duyulur. Dolayısıyla erkek, toplum içerisinde kadının maruz kaldığı değer yargıları ve ahlak ölçütü dışında başkaca mağduriyetler yaşasa da kadın doğrudan ortaya çıkan bu zorunlulukların bir öznesidir.

Biyolojik Özne

Kadın toplumsal olarak da biyolojik olarak da “ahlaklı” olmak zorundadır. Bekaretin korunması, bu ahlakın ölçüsüdür. Bekaret ve kızlık zarı doğrudan ilişkilidir. Kızlık zarının hasara uğramış olması, kadında bekaretin bozulduğuna kanıt olur. Ancak kadınlarda ve ergenlik sonrası kızlarda sadece kızlık zarını inceleyerek cinsel ilişkiye girildiğine dair bir sonuca varmak mümkün değildir. Kızlık zarı vajina bölgesine darbe, jimnastik gibi sportif aktivitelerde ve benzeri durumlarda zarar görebilir ve bu zarın yırtılması bekaretin “bok yoluna gitti”ğinin resmidir. Kızlık zarının anatomik olarak bilinen hiçbir fonksiyonu yoktur. Bu doku ilk cinsel ilişki sırasında anatomik yapıya göre esneyip genişler veya *laserasyona uğrar ve kanar. Her 1000 kadından 1’i kızlık zarı olmadan doğmaktadır ve yine yapılan araştırmalara göre kadınların yarıya yakınında ilk cinsel ilişki sırasında kanama olmamaktadır. Bu gibi veriler düşünüldüğünde kadınlar, yaşadıkları toplumsal anlayışa ve bu anlayışın uygulayıcısı erkeklere kendilerini kanıtlamak zorunda bırakılırlar.

“Sen kız değil(mi)sin”

İlk cinsel ilişki sonrasında kızlık zarı yırtılmayan ve laserasyona uğramayan bir kadın ilişkiye girdiği erkek tarafından çoğu zaman aşağılanmaktadır. “Sen kız değil misin yoksa?” ya da “Benden başka hayatında kaç kişi var” gibi peşi sıra sorulara maruz kalan kadın, kendini aynı zamanda bir erkeğe kanıtlama çaresizliğine düşer. Ola ki ilişkide kan boyutu mevcut, çaresizlik kadar bu kandan onurlanma duygusu da kadın açısından son derece aşağılayıcıdır. “Artık benim namusumsun” ya da “Bekaretini ben aldım, seninle evleneceğim” gibi sözler kadını erkeğe koşulsuzca teslim eder. Esas sorun erkeğin ne hissettiği değil, kadının tüm bu yaşanan durumlarda kendini nasıl hissettiğidir. Yani “sen kız değil misin yoksa?” sualindeki anlık telaş ve korku.“Bekaretini ben aldım, seninle evleneceğim” sorusundaki anlık kaygı ve huzur. Halbuki tüm bu duygular toplumun kadına empoze ettiği hissiyatlardan başka bir şey değildir. Kadın erkeğin bakışı ve toplumun bu entegre anlayışı sonucu zaten kendi hissiyatlarını çoktan terk etmiştir.

“Doktor derdime bir çare dik şu zarı”

Bu hissiyatların çoğu zaman korkunç ve bir o kadar da tuhaf sonuçları vardır. Kadın birlikte olacağı erkeğe aynı zamanda kendini bekaretiyle kanıtlamak zorundadır. Bekaretini kaybetmiş bir genç kızın olası bir ilişkide bunun bilinmesi durumda aşağılanıp, terk edilmesi ihtimali olağandır. Çoğu erkek “benden önce yaşadıkların sadece seni ilgilendirir” sözlerini sarf etse de yaşananlar genellikle bu şekilde sonuçlanmaz. Bu konuda istisnalar görülse dahi kadının cinsel ilişkileri yaşamındaki erkek tarafından ısıtılıp defalarca önüne servis edilir. Yaşadığımız toplumda ataerkil baskı mekanizması içerisinde yaşamaya mecbur bırakılan kadınlar bazen tuhaf yöntemlere başvurabilirler. Bunlardan biri kızlık zarı dikimidir. Çözümü bu yönteme başvurarak aşmayı planlayan çoğu kadın aslında olumlu sonuç alsa da sorunun kaynağını gözden kaçmakta, kaçırılmaktadır. Yani zar dikilir dikilmesine de mesela sadece zar olsa…

“Namusum kaç para eder”

Ahlaki yargılar bütünü felsefede etik olarak tanımlanır. Tıp alanında etik son derece önemli bir meseledir. Doktor ve hasta ilişkisi de bu etiğe uygun şekilde oluşturulur. Ancak günümüzde sağlık sektörü ve çalışanları, bu etiğin tamamen dışında başka uygulamalara devam ediyorlar. Artık hastaneler, doktorlar ve diğer sağlık personelleri hastayı iyileştirmek dışında ceplerini doldurup kendi yaşamlarını iyileştirme gayretiyle hareket ediyorlar. Bu gayretin kaynağı olarak para, sektörün belirleyicisi haline gelerek “hasta değilse bile sen hasta et” anlayışını geliştiriyor. Belki de tıp sektöründe en çok para kazanan uzmanlık alanı olarak bilinen kadın doğum uzmanları bile sadece daha çok kazanmak uğruna, etik olandan çok uzak yöntemlere başvuruyorlar. Bu konuda son dönemlerde kadın örgütleriyle, hükümet arasında yoğun tartışmalara vesile olan kürtaj meselesi aklımıza gelecektir. Ancak biz bu konuyu “kadının kararıdır” ve “bir başka yazının konusudur” diyerek atlayıp, bekaret kontrolü ve kızlık zarı dikimi meselesine taşıyacağız.

İs-te-mi-yo-rum!

Geçtiğimiz aylarda Edirne’de cinsel istismara uğrayan yaşlan 12 ile 13 arasında değişen 3 kız çocuğunu, Çocuklar istemediği için muayene etmeyen Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Öğretim Üyesi Prof. Dr. Gürcan Altun, “Görevi ihmal ve adli görevi kötüye kullanmak” suçlarından 3 aydan 1 yıla kadar hapis istemiyle yargılandı. Çocukların muayene olmak istemediğini söyleyen Prof. Dr. Altun, “Tıp etiği ve çocuk hakları sözleşmesi uyarınca zorla beden muayenesi yapılamaz” diyerek kendini savundu. Çünkü bütün tıp etikleri, bütün yasalar vesaire dışında da bir insanın vicdanı hiç kimseyi arzusu dışında zorla muayene etme ve bedenine istemediği bir işlemi hakkına sahip olamaz. Ancak bekaret kontrolü denilen şey, günümüzde cinsel saldırıyı raporlamak gibi yasal süreçlerde istenilen ve zor kullanılarak gerçekleştirilen bir uygulamadır. Yani kadının yasal süreçlerde dahi kendi lehine elindeki tek kanıt bekaretidir. Cinsel saldırıya maruz kalan fiziksel ve psikolojik anlamda geri dönülmez bir zarara uğrayan kadın bekareti bozulmadığı takdirde yasal olarak tabiri caizse “kalite kontrol” aşamasından sonra topluma iade edilir. Prof. Dr. Gürcan Altun’un örnek davranışı, bir doktor kararından öte son derece insani bir karar olmuştur.

“Zorla güzellik olmaz”

Muayene olacağım diyerek “bana bekaretimi geri ver doktor” diyen kadınların sayısı da bir hayli fazla. Kızlık zarı dikimi denilen operasyonlar genellikle özel muayenehanelerde yapılıyor ve operasyon ücreti oldukça yüksek. Aynı zamanda birçok jinekoloğun sitesinde “dilerseniz kalıcı kızlık zarı onarımı ile birlikte aşırı büyümüş (labia minüslerin), küçük dudakların estetik olarak küçültülerek (labioplasti) ve güzel bir görünüme kavuşması da mümkün” ibaresine rastlama ihtimalinizde oldukça yüksek.

Bir taraftan da bu konuda uzmanlar arasında etik tartışmalar dönüyor. Büyük kesim ilk gece cinayetlerini önlediği düşüncesiyle bu operasyonların hayati olduğu vurgusunu yapıyor. Yani “kızlık zarı hayat kurtarır” önermesiyle bu operasyonları gerçekleştiriyorlar. Diğer kesim ise bizim baktığımız açıdan bakıyor meseleye; “Bekaret, yaşadığımız toplumda kadın üzerinden yükselen baskının bir sonucudur, reddedilmelidir” diyor. Azınlığın bu söylemi, çoğunluğa oranla kabul görmese de insani olan şey bu baskının reddedilmesidir.

Yüzleşme

Kadınların içine düştükleri çaresizliğe şöyle bir göz atmak için bu jinekologların sitelerindeki yorumlara bakmak yeterli. “Evlendiğimde eşim fark eder mi?”, “Ya kanamassa?”, “Kızlığımı kaybettim kaç para eder?” sorularıyla dolu bu çaresizliği anlamak içinse bu yorumlara bakmak dışında kendimizle yüzleşmemiz kaçınılmaz.

Kendi kendimize yönelteceğimiz öncelikli sorulardan biri ; “Namusum kaç para eder?” sorusundan ziyade, “Kimsenin namusu olmadığımda ne olur?“ sorusudur.

*laserasyon: yırtık şeklinde yara