We have interviewed CNT Foreign Relations Secratary Miguel Perez about CNT’s general strike, oppression, attacks and political developments following the Catalonia Referandum.

– What does Puigdemont’s last speech mean? Everyone was expecting more radical speech, especially afterwards the police attack to the Catalan people during the referandum process. Is this a part of strategy?

As you know, the situation changes in Catalonia by the hour. It’s very difficult to keep pace with events, even for comrades on the ground. So, by the time this interview goes to press, I’m sure any answer will be outdated!.
However, yes, Puigdemont gave a speech, kind of declaring independence but putting it immediately on hold, to allow for “negotiations”. To be honest, it wasn’t clear to anyone what he meant and, in any case, the prospect of the central government engaging in meaningful negotiations was non-existent. To all regards, his was an attempt to buy time, though it obviously led to nowhere. So, I don’t think it was part of a strategy, but rather a tacit recognition of his lack of choices.
On the one hand, the Catalan government has no way to enforce a single sided declaration of independence. This would immediately prompt the central government to suspend the local parliament (which is very likely to happen as of tomorrow, 28-10-2017, anyway) and use the police or the army to crack down on the independentist movement. But any declaration of independence is always going to be single sided, as the central government is NEVER going to agree to that.
On the other hand, he’s in a government coalition with some leftist hardcore independentist parties, which are pushing for that declaration to happen and threaten to withdraw their support and bring down the local government otherwise. There’s also a lot of people (tens of thousands) all the time in the streets, in rallies and demonstrations, demanding independence, adding pressure on Puigdemont and his government, calling them traitors (with reason).
He’s the prototypical right-wing moderate nationalist politician, who stirs up people’s mobilisation to serve his own ends and interests, and then finds himself trapped by that same mobilisation. I bet he now just wants to hide in a dark place and cuddle!
But the solution is at hand. The central government is about to step in with even more repression, which will allow Puigdemont to say that he tried hard to have a negotiated solution, but to no avail.
What will happen after this weekend is anyone’s guess, but it doesn’t look well.

– Before the referandum, we have witnessed many protest for the independence of Catalonia. What about the counter-protests of nationalists? Who had organised these protests? Did Catalan people really join these marches? What is the affect of these protests?

There’s always been a large part of the Catalan people who wanted independence, but this has by no means been unanimous. Even within nationalists, not all of them wanted independence. For instance, Puigdemont’s party, which has been ruling Catalonia on and off for the last 40 years, never had any declared independentist aims. It was rather comfortable making dealings with the Madrid government to achieve other goals within the framework of the Spanish constitution and regime. So, yeah, it’s likely many Catalans do not support independence, though it’s clear the vast majority do, by now. Even if they didn’t before the 1st of October, police repression may have done a great deal to convince them of the need to break away from Spain!
The main problem is in the rest of Spain. The country’s unity has long been a rallying banner for the far right, and we are already seeing many people leaning more to the right as a reaction to the Catalan drive for independence. This can give new breath to fascist groups, which were until now fairly small (though far too big to my liking!). They are already staging rallies and demonstrations of their own, or taking part in larger rallies for Spain’s unity, where they’re been worryingly well received by those attending.
This drive to the (far) right is in consonance with the calls for more repression that many “democratic” forces are issuing these days, which does not fare well for any dissidence. It’s a truly worrying perspective.
Giving the developments in Turkey over the last few years, I’m sure you can relate to the threat we’re facing here, even when there also are, no doubt, huge differences.

– How does CNT’s perspective on Catalonia Referandum? As anarchists, how do we understand the position of Catalonia; as freedom of the people or as a declaration of a new state? 

In any situation of social upheaval and mobilisation, like the one going on in Catalonia at the moment, there are always many agendas at play. Right now, for most people on the street, the main issue is creating a new independent state. There’s no hiding it. It’s a purely nationalist agenda.
But by mobilising hundreds of thousands of people, getting them to organise meetings in their neighbourhoods, attend rallies, etc., other issues are coming to the fore, as well. For example, it’s OK to complain about police violence on referendum day, but most activists don’t forget that the Catalan leaders of today ordered a similar repression against the Indignados movement in 2011. So by no means nationalist leaders keep a tight control on the people, once you get them out on the streets. There’s a constant tension between strictly nationalist aims and other social and economic issues creeping forward, that is mostly regulated by events on the ground.
We, in CNT, see this as a chance to put our message across, encourage people to organise by themselves and go beyond strictly nationalist issues. Our position, as stated in our congress agreements, renewed in December 2015, is that we stand for people’s self-determination across the whole world (obviously, in Catalonia too). But we understand self-determination not as state building, but as self-management, that is, it must include issues like workers control of production and consumption, a direct democracy from the bottom up in a confederation, etc. On that respect, we’re neither concerned nor worried by the creation of a new state, but our concern is to advance the cause for self-management of the working class.
I know it’s a fine line we have to walk here. We’re trying to avoid playing into the hands of nationalist politicians, while being out in the streets with the people, for instance, against repression, and putting our message across. We’ve been criticised for it and there has been (and is) a lot of debate within our ranks about how to best do it. It’s only normal that at difficult times we hesitate on the way forward. I’m confident that CNT’s internal mechanisms for debate and collective decision making will allow us to steer the best course we can think of.
But consider this: there have been hundreds of events (demonstrations, rallies, the referendum itself…) to support independence, and CNT has neither called to take part in them nor supported them in any way. Instead, our comrades have been extremely active on the ground (where we have the means, which are far less that we would like or need), addressing meetings, talking at rallies, putting out leaflets and posters, explaining our point of view and stressing the need to go beyond just a demand for independence. I don’t think anyone can say we have just given in to the nationalists!

– We know the attraction of anarchist movement on Catalan independence movement in history. How is the situation now, what is the affect of anarchist movement in Catalonia now?

The anarchist and libertarian movement has, by no means, the influence and presence that it once had in Catalonia. Back in the days, when nationalist politicians wanted to stir the people into action to support their aims (as they are doing now), they had to go through the anarchists and the CNT, who might decide to support them or not. It made sense then to discuss the relationship between anarchism and nationalism on practical terms and in particular situations.
Large as it can be, when compared to other parts of the world, the anarchist movement in Catalonia is much smaller than it was in the 1930s and its ability to determine events is negligible. Same with the CNT. Saying otherwise would be fanciful. The best we can hope for is to influence matters, when there are large mobilisations, putting our message across. This we are trying to do, as explained.
In this context, having arguments about whether one libertarian organisation’s positions are playing into the hands of the nationalists is wishful thinking. Nationalists are going to play their hand anyway, because they don’t need us to get the people out in the streets anymore. Once they have put the wheels in motion, all we can do is trying to put our message across and take matters beyond their intended original goals. Which is no small task, considering our means, by the way. We can either do that, or stay away altogether and watch events unfold passively. This is the only real option. As a revolutionary organisation, CNT has decided not to shy away from the challenge.
All that said, my understanding is that there are different attitudes towards independence among the anarchists. While groups like Embat share a similar analysis to ours (with countless differences, no doubt), others have taken a decided anarcho-nationalist position and support independence outright. The fact is that we have found common ground with some anarchist organisations, to the extent that they featured in our call for the general strike in Catalonia on the 3rd of October and in our joint propaganda.

– As CNT, you have organised a general strike for supporting the Catalan people against the fascist reactions. Did the strike reach its aim in Catalonia and Spain?

The strike was only to take place in Catalonia on the 3rd of October, while many other solidarity rallies were called for, across Spain, for that evening. It was organised together with many other smaller unions, some closer to the nationalists, some more libertarian-leaning, so it was a joint initiative.
In the days leading to the independence referendum on the 1st of October, the central government had been building up a massive police presence across Catalonia to stop it from happening. As was anticipated, the repression on the day was widespread. Many of us could tell in advance that this would in turn lead to more protests and a period of civil disobedience, which was indeed the case. As such, it was only natural for us to call for a general strike, as the tool of choice for the unions and the working class in general, to protest, but also to disrupt police operations.
The shared perception is that the strike was a success. Many people stopped working for the day and tens of thousands joined the different rallies. In many towns, pickets blocked the roads to prevent police reinforcements from getting in or from moving around, getting supplies, etc.
As for CNT, we would have liked to be able to do more and have a larger presence across Catalonia. While some unions, that have a strong local presence, were incredibly active and successful, others were not so much, as their numbers are smaller, they are less active, or both. But altogether it was well worth it. Having CNT pickets in towns with banners reading “for liberties and rights! Bring down the regime!”, or comrades addressing thousands strong rallies with our distinctive message can only be viewed as positive.
One thing worth mentioning, is that this was the first time in some 40 years, that a general strike was organised by alternative unions, without the two mainstream business unions being involved. That’s a change of paradigm for you, right there. On this respect, it was a resounding success.
I also have to mention the solidarity that many comrades across the globe have shown, organising pickets or rallies in Spanish embassies, putting up our statements, etc. As you might know, CNT is in the process of creating a new international, together with our sister organisations, FAU, USI, FORA, IWW, etc. This has already strengthened our ties (and it shows, there were more than 50 events on the 3rd across the globe!), while many other organisations, including DAF, have expressed their solidarity in many different ways. We can’t be thankful enough to all of you.

– Another referandum had occured in Başur(South) Kurdistan. And Iraq is getting control of the cities of Kurdistan one by one. Turkey and Iran are also supporting this situation. How do we understand all of these events, if we want to read the Kurdistan and Catalonia referandum together? Is it something like a wave in whole world? 

Yes, and there was also a referendum in Scotland which might be repeated soon after the vote on Brexit!
Has the dead bell for the nation state been told? I’m afraid not. If you look at these events, they aim at creating new states, as is the case in Başur. Barzani’s project for an independent oligarchic petrol state is similar in many ways to the Catalan leaders’ idea of statehood. Different flag and language, same old structures and economy. Maybe there’s a global trend towards breaking lager states into smaller ones, I don’t know, but this wouldn’t necessarily be a positive development.
Some anarchists argue for independence saying that the smaller the state, the easier it is to fight against it. Sure! That’s why San Marino and Monaco (or the Vatican City, for that matter) are long stablished libertarian communist societies. Jokes aside, it’s difficult to see how smaller states that are the outcome of a long communal struggle for independence are going to be less homogeneous and easier to crack than larger colonialist centralised ones.
Instead, what I find extremely compelling are the examples of society building from below that we have in Rojava and many other Kurdish communities. Specially since, in accordance with democratic confederalism, they do away with the notion of the nation state. I think these examples provide a clue to the whole situation and are an inspiration to all.
Because what we see globally is a breaking down of the tacit pact that has kept “democratic” societies going on for decades. As the economic crisis ravaged many societies across the world, from 2007 onwards, and it became obvious that the elites (political and economic, this including business unions) could no longer guarantee the expected level of income to the working class, waves of unrest swept across the world. In some places, this meant the rise of xenophobic fascist politicians, in some others, massive protest movements. Mix this with countless local factors and some years later you have certain local elites at the forefront if independentist movements.
Is this another case of “change everything, so everything stays the same”? I don’t know, it doesn’t really matter. What matters is if this energy can be harnessed towards deep revolutionary change, beyond the original plans of the politicians.
We can only find the answer to this question by pushing in that direction.

Thanks for the answers. We salute the struggle of CNT.

Thank you to Meydan Newspaper for letting us explain our views.
IN SOLIDARITY!

This interview was published in the 41. volume of Meydan Newspaper

The post Interview with Anarchist Union CNT on Catalonia Referandum appeared first on Meydan Gazetesi.

Açıklamada, KBY’nin her zaman sorunların çözümü için anayasaya bağlılığı savunduğu belirtildi. Açıklamada, “Bu yöndeki her öneri konusunda tavrımız nettir, her şeyden önce Ayetullah Uzma Seyid Sistani ve Iraklı bazı şahsiyetler ile Irak halkının dostu olan ülkelerin sorunların Irak anayasasına göre çözülmesi konusunda. Federal Mahkeme’nin anayasanın ilk maddesini şerhine saygı duyuyoruz” ifadeleri yer aldı.

KBY’de 25 Eylül’de yapılan ve yüzde 92,73 ‘Evet’le sonuçlanan bağımsızlık referandumu sonrası Irak Başbakanı Haydar el İbadi, referandumun anayasaya aykırı olduğu gerekçesiyle Federal Mahkeme’ye başvuruda bulunmuştu.

Irak Anayasası’nın 1. ve ilgili diğer maddelerine atıf yapan mahkeme, ‘ülkedeki bileşenlerin ayrılma hakkının bulunduğuna dair anayasada bir maddenin olmadığı’ yönünde karar almıştı.

The post Kürdistan Bölgesel Yönetimi(KYB) Bağımsızlıktan Vazgeçti appeared first on Meydan Gazetesi.

155. Madde İspanya’ya gerçekleşebilecek olan bütün ”ayrılıkçı girişimleri” engelleme yetkisi veriyor.

The post İspanya: Bağımsızlık İlanı Feshedildi appeared first on Meydan Gazetesi.

Federal Savcılık ofisinin açıklamasına göre bakanlar şartlı tahliye ile salındılar. Şartlı tahliye koşullarının yurt dışına çıkış yasağı ve sabit adreste ikamet etme zorunluluğu olduğu belirtildi

Bakanların duruşma tarihi 17 Kasım 14.00 olarak açıklandı.

The post Katalan Bakanların Duruşma Tarihi Belli Oldu appeared first on Meydan Gazetesi.

The post Ne Katalonya İspanya Ne de Kürdistan Irak – Hüseyin Civan appeared first on Meydan Gazetesi.

Bu yazı Meydan Gazetesi’nin 41. sayısında yayınlanmıştır. 

The post İrade-i Külliye İrade-i Milliye’ye Karşı – Emrah Tekin appeared first on Meydan Gazetesi.

Suçlamalar yapılmadan önce haftasonu diğer parti üyeleriyle Belçika’ya giden Puigdemont’un sorgulama için İspanya’ya geri dönüp dönmeyeceği merak konusuydu.

Avukat Paul Bekaert, Puigdemont’un ve diğer üyelerin ülkeye ayak bastığında gözaltına alınmayacağının garantisi olmadığı için geri dönmeyeceklerini açıkladı. Ancak, bir sorgulama yapılacaksa Belçika’da gerçekleştirilebileceğini ve tarihte buna dair örneklerin olduğunu da ekledi

The post Puigdemont Geri Dönmeyeceğini Açıkladı appeared first on Meydan Gazetesi.

Katalonya’nın bağımsızlık restine karşılık İspanya’nın cevabı Katalan Parlamentosu’nu feshetmek ve 21 Aralık’a erken seçim tarihi vermek oldu.  Hükümeti de kovduğunu söyleyen İspanya Devleti cephesinden, aynı zamanda Katalonya Başkanı Carles Puigdemont ve referanduma destek veren bazı bakanlar hakkında önümüzdeki haftalarda ”isyancılık” suçlamasından dava açılabileceği sesleri geliyor.

Eğer İspanya Başsavcılığı dava açmaya karar verirse Puigdemont ve bazı bakanlar 30 yılla yargılanacaklar.

The post İspanya Katalonya Parlamentosu’nu Feshetti appeared first on Meydan Gazetesi.

The post Başur’da Referandum Askıya Alınacak appeared first on Meydan Gazetesi.

The post Barcelona Genel Greve Gidiyor appeared first on Meydan Gazetesi.

Tillerson açıklamasında ”Amerika Birleşik Devletleri pazartesi günü gerçekleştirilen Kürdistan Bölgesel Yönetimi’nin tek taraflı referandumunu tanımıyor. Sonuçların meşruluğu yoktur ve birleşik, federal ve demokratik Irak’ı desteklemeye devam edeceğiz,” dedi.

The post ABD Referandumu Tanımadığını İlan Etti appeared first on Meydan Gazetesi.

Suriye’de 7 Yıllık Savaşın Sonu mu?

21 Temmuz 2015’te dönemin İsrail Savunma Bakanı Moşe Yaalon, yaptığı açıklamada, Suriye’de yaşanan savaş nedeniyle ortaya çıkan çok parçalı, karmaşık durumu şu sözlerle özetliyordu: “Biz Suriye’nin omlet haline gelmiş bir yumurta olduğuna inanıyoruz. Omletten de tekrar yumurta yapamazsınız.” Şimdi 2015 yılının ortalarına gidelim ve Yaalon’a, o dönem doğruluk payı olan “omlet” benzetmesiyle bu özgüvenli sözleri söyleten Suriye’deki durumu özetleyelim:

IŞİD’in 2014’ün Haziran ayında Musul’u ele geçirmesi öncesi aynı yılın başında ülkenin 6. büyük kenti Rakka, ileriki süreçte hilafet devleti ilan edecek cihatçı çetenin kontrolüne geçmişti. Rakka’nın güneyindeki Deyr -ez Zor, yine IŞİD tarafından kuşatılmış, bu durum Suriye’nin, Irak ile bağlantısını koparmıştı. Irak sınırındaki El Kaim kapısını ele geçiren IŞİD, olaya ilişkin olarak yayınladığı videoda Sykes-Picot anlaşmasının 100 yıl sonra yırtıldığını vurgulamıştı. Şam’dan sonraki en büyük kent Halep’in ise yarıdan fazlasında cihatçı çetelerin varlığı söz konusuydu. Şam’da da, doğudaki Guta bölgesinde cihatçı çeteler hakimdi. Ayrıca Ürdün ve İsrail sınırlarında bu devletlerin himayelerinde, ABD, İngiltere destekli cihatçı çeteler kontrol alanlarına sahipti.

TC, Körfez ülkeleri ve ABD’nin farklı düzeylerde desteklediği çetelerin bu kontrol alanları arasında, şu sıralarda da gündemde olan İdlib’i ise farklı bir parantez içine almak gerek. 2014 Eylül ayı itibariyle Suriye’deki önceliğini rejim değişikliğinden IŞİD’e yönelik operasyonlara evrilten ABD’yi “savaşa geri çağırmak” şeklinde okunabilecek Fetih Ordusu adlı cihatçı çatı örgüt projesi Türkiye- Suudi Arabistan-Katar devletlerince geliştirilmişti. “Fetih Ordusu” 2015 Mart ayı sonlarında İdlib’i ele geçirerek emirlik ilan etti. Böylece TC-Körfez ittifakının Esad’ı devirme politikası kapsamında bu devletlerce ABD’ye “önceliklerini gözden geçirmesi” mesajı veriliyordu. Bu dönemde ABD’nin Suriye politikasında ise dışarıdan çok da anlaşılamayan bir çift başlılık oldukça belirgindi. ABD Savunma Bakanlığı (Pentagon) ile CIA ekseninde oluşan bu çift başlılığa göre, Pentagon üzerinden SDG benzeri “seküler” gruplara destek verilirken, diğer taraftan Körfez devletlerinin mali desteği ile CIA’nin kurduğu operasyon odaları sonucu cihatçı çeteler destekleniyordu. TC-Katar-Suud ittifakının açıktan desteklediği “Fetih Ordusu” projesi ve İdlib’te kurulan cihatçı emirlik, CIA’in kurduğu bu “operasyon odalarının” sonucuydu.

İdlib’i ele geçiren çatı örgüt “Fetih Ordusu’nun o dönemdeki iki ana bileşeni ise El Kaide kökenli Nusra ve TC destekli Ahrar -uş Şam’dı.

IŞİD ve Diğer Cihatçı Çeteler Sonrası Dönem Daha Büyük Savaşları mı Doğuracak?

Irak’taki topraklarını kaybeden, Suriye’de ise Deyr -ez Zor ve Rakka’yı kaybetmek üzere olan IŞİD’in, muhtemelen yakın bir gelecekte hakimiyet alanı kalmayacak. Böylece toprak hakimiyeti koşuluna bağlı olan “hilafet devleti” özelliği ortadan kalkacak olan cihatçı çetenin, aslına rücu ederek Irak’taki Sünni bölgelere çekilmesi bir ihtimal.

Diğer yandan, şu andaki olası çatışmalarını IŞİD nedeniyle erteleyen sahadaki öznelerin, bu varlık ortadan kalktığında Suriye’de nasıl konumlanacakları ortadaki soru işareti. Suriye’nin, özellikle doğusunda rejim ve müttefiklerinin galibiyetini “sessiz sedasız” kabul etmiş görünen ABD, son olarak Ürdün sınırında eğittiği cihatçı çetelerden silahlarını teslim etmelerini istedi.Buna karşın, ülkenin kuzeydoğusundaki üsleri üzerinden elde ettiği nüfuz alanlarını yitirmek istemeyeceği varsayılan ABD, bu varlığına koşut olarak, Suriye’nin kuzeydoğu ve doğusunda Kürtlerin ve Arapların federatif bölgelerinin oluşumunu savaş sonrası pazarlık konusu haline getirebilir. Rusya’nın da sıcak baktığı bilinen böylesi bir yapı, savaş sonrası konuşulacak önemli gündem maddelerinden olacaktır.

Savaşın kaybedenleri arasında yer alan TC ise, bölgedeki varlığını Rojava karşıtlığına indirgeyerek, tamamen izole olmamak için, kendisine zorunlu müttefikler yaratma yoluna girdi. ABD ile de ipleri “tam koparmadan”, savaş sonrası bölgede siyasal ve ekonomik anlamda oluşması muhtemel Rusya-Suriye-İran ittifakına katılma eğilimi taşıyabilecek olan TC’nin bu ve benzeri zorunlu ittifak girişimlerinin, Halep’ten 82. vilayet yaratma hayallerinden gelinen noktada apaçık bir yenilgi olduğu ortada.

Suriye’de rejimin sonunun geldiğine TC ile birlikte kendisini inandıran bir başka bölgesel aktör olan İsrail ise, savaş sonrası, daha büyük savaşların kıvılcımını çakma potansiyeli taşıyor. Suriye’de rejime karşı savaşan bazı cihatçıları desteklediği gerçeğini ters yüz ederek, “cihatçılardan boşalan bölgelere Hizbullah yerleşecek” bahanesine sığınan İsrail, her fırsatta, Irak-Suriye-Lübnan hattı boyunca oluşabilecek Hizbullah-İran eksenine saldırmaktan geri durmayacağını söylüyor.

IŞİD ve diğer çetelerle çatışma dinamiklerinin orta vadede bitmesi öngörülen Suriye’de, bundan sonraki dönemde, savaşın kazananı ve kaybedenleri arasında yaşanacak gelişmeler, yeni çatışma alanlarının ortaya çıkıp çıkmayacağını gösterecek. Bu olası yeni dinamikleri görmek için ise, tüm bu, devlet, devletsi ve devlet dışı öznelerin Suriye’de yeni oluşacak haritayı önlerine koymaları gerekecek.

Savaş Irak’ın Kaderi Mi?

2003’te başlayan ve binlerce insanın yaşamını yitirdiği savaşı yaşamış ve ardından bölgede pek çok örgütün faaliyet sahası olmuş Irak’ta son dönemde IŞİD’in kaybediyor oluşu ve Güney Kürdistan’daki referandum gibi pek çok gelişme yaşanırken bu coğrafyanın siyasi haritasının değişmesi ve yeni çatışmaların yaşanması ihtimali de bulunuyor. Bu sebeple bu coğrafyanın gelişmelerine ve bu coğrafyadaki güçlere bir göz atmak gerekecektir.

Güney Kürdistan’daki Referandum “Bağımsızlık” İçin Mi?

Başur Kürdistanı, bölgedeki her bir yapıyı doğrudan ilgilendiren tartışmalı bir referandum gündemine girdi. Bölgesel ve küresel pek çok devletin ertelenmesi gerektiğini düşündüğü referandum Ortadoğu için yeni diplomatik veya askeri sorunları başlatacaktır. Güney Kürdistan Bölgesel Yönetimi’nde iktidara sahip parti KDP (Kürdistan Demokrat Partisi)’nin aldığı kararla 25 Eylül’de gerçekleşecek olan referandum, Başur Kürdistanı’nda bağımsız bir Kürt devletinin oluşturulmasını öngörüyor. KDP bu kararla iç ve dış siyaset doğrultusunda bir hamle gerçekleştiriyor. KDP/Barzani hem IŞİD’le yapılan savaşın başlarında uyguladığı pratikler (peşmergelerin Şengal gibi bir çok bölgeyi IŞİD saldırısı sırasında terk etmesi) sebebiyle halk üzerinde azalan etkisini böyle “ulusal” bir mesele üzerinden tekrar arttırmak hem de başkanlık koltuğunu bırakması gerektiği düşüncelerinin arka planlara atılmasını sağlamayı planlıyor.

30 Ocak 2005’ten bu yana Irak devletine bağlı özerk bir yönetim olan Kürt yönetimi, bağımsız bir devlet olarak bölgedeki ilk meşru Kürt devleti olma isteğinde. Bölgesel Yönetimin meclisini kapatan, işleyişine engel olan ve bağımsızlığın oylanacağı referanduma karar veren KDP’nin dışındaki Kürt partilerinin ise bu referanduma dair yaklaşımları sorgulanıyor. Duran Kalkan’ın “Bu referanduma kim karar veriyor?” şeklindeki açıklaması ile PKK referanduma açıkça karşı çıksa da bölgesel yönetimde siyaset yapan bölgedeki diğer GORAN (Değişim Hareketi) ve KYB (Kürdistan Yurtseverler Birliği) gibi büyük Kürt partileri şimdilik referanduma ne açıktan destekte bulundular ne de karşı çıktılar. İşlemeyen bir mecliste meclis başkanlığı makamını elinde bulunduran Goran Hareketi KDP’nin meşruiyetini sağlayacak bir oylamada “evet” demek istemese de KDP’nin oylamayı ulusal bir mesele olarak göstermesi nedeniyle “hayır” demeye de çekiniyor. KYB ise oylamanın mecliste alınacak karar sonucu yapılması durumunda “evet” demekten geri durmayacaklarını açıklamıştı.

Ayrıca şimdiden referandumdan çıkacak bağımsızlık sonucunun ardından ilan edilecek bir Kürdistan devletinin bölgede çatışmalar dönemini tekrar başlatıp başlatmayacağı da tartışılmaya başlandı. Irak, egemenlik hakkına ve toprak bütünlüğüne aykırı olan bu durumu savaş sebebi sayarak, IŞİD’i bir çok noktada yenmiş olmanın ve Haşdi Şabi örgütünün merkezi ordu kuvvetlerine kattığı güçle Güney Kürdistan’da peşmerge güçleriyle bir çatışmaya/savaşa girebileceği de konuşuluyor. Ama olası böyle bir savaşta İran ve TC gibi bölgesel, Rusya ve ABD gibi küresel güçlerin tutumu/tarafı ne olur, taraf olurlarsa savaşın boyutu ne olur ve Kürdistan, Irak ve Ortadoğu yeni bir keşmekeşin ortasında nasıl kalır bunları da konuşmak düşünmek gerekecektir.

Bölgedeki Kürtlerin yanı sıra referanduma dair tavrı en çok konuşulacak unsur Irak merkezi hükümeti. Irak, kendisine bağlı toprakların elinden çıkmasına ve bağımsızlık sonrasında Kürt devletine geçecek herhangi bir merkezden alacağı ekonomik geliri kaybetmesine neden olacak referanduma karşı duruşunu mecliste aldığı kararla reddetmesiyle kesinleştirdi. Zaten daha önce Irak merkezi hükümeti ve bölgesel Kürt yönetimi arasındaki tartışmalı bölgeler üzerinden var olan gerginlik referandumun tartışmalı bölgeleri de içereceğinin açıklanmasıyla başka bir boyut daha kazanmış oldu.

IŞİD’in I’sı da Kalmayacak

Musul’un 40 kilometre batısında, nüfusun çoğunluğu Türkmenlerden oluşsa da Ezidi, Arap ve Kürt nüfusun bir arada yaşadığı ve 2014 yılından beri IŞİD’in elinde olan Telafer kasabası Musul ile Suriye’yi bağlayan yol üzerinde bir kavşak konumundadır. IŞİD’in Irak’ın kuzeyinde kontrolünde tuttuğu tek toprak parçası iken 20 Ağustos’ta Irak ordusu ve Haşdi Şabi örgütünün kontrolünde başlayan operasyonlar sonucunda kasaba aşama aşama IŞİD’ten geri alınmıştı.

Telafer’in IŞİD’ten geri alınmasının ardından, IŞİD’in Irak’ın merkezine en yakın olarak varlığını sürdürebileceği tek toprak parçası haline gelen Havice kasabasına da bir operasyon gerçekleştirilmesi Irak’ın gündeminde. Kerkük’ün batısında bulunan bu kasabaya yapılacak operasyonla Havice’nin IŞİD’den geri alınması durumunda Kerkük üzerindeki tehlike kalkmış olacak ve kasabaya bağlı köylerin de geri alınmasının ardından IŞİD’in bölgede sahip olduğu hiç bir toprak parçası kalmayacak.

Kandil’e Operasyon Mümkün Mü?

PKK’nin askeri kamplarının bulunduğu, Irak ve İran arasındaki Kandil Dağları; TC’deki Kürt politikalarına göre tekrar tekrar gündeme geliyor. Kürt düşmanlığını arttırarak milliyetçi oylara talip her iktidar, PKK’nin kamplarına, Kandil Dağları’na operasyon yapacağı vaadini veriyor. 7 Haziran 2015 seçimlerinin ardından uyguladığı şiddeti daha sistematik ve sürekli hale getiren TC, bu dönemde Kürt politikasını da değiştirerek yine PKK’nin merkez üssü Kandil’i tehdit etme refleksini yani TC devleti hükümetlerinin popüler milliyetçi söylemlerini tekrarlıyor. Hatta son süreçte İran’la kurulan yakın ilişkileri referans gösterip İran’la birlikte Kandil’e bir operasyon düzenlenebileceği dahi konuşuluyor. Rojava’ya olan tehditlerini de tam olarak uygulayamasa da Rojava’yı havan topu atışlarıyla taciz eden TC’nin Şubat 2008’de Irak’a yaptığı sınır ötesi operasyonu benzeri bir operasyondan daha kapsamlı ve Kandil’i hedefleyen bir operasyonu gerçekleştirmesi hele de böylesi bir dönemde ne kadar gerçekçi bunu sorgulamak gerekiyor. Pek çok farklı silahlı örgütün, bağımsızlık referandumunu gündemine alan bir yönetimin, topraklarındaki hakimiyeti yeniden sağlamaya çalışan bir hükümetin ve bu kesimlerin birbiriyle savaşını yakından takip eden bölgesel ve küresel devletlerin dolaylı ya da doğrudan içerisinde bulunduğu coğrafyaya, yani Irak’a, TC’nin geniş bir operasyon planlamasının gerçekliği bulunmuyor.

Irak’ın referandum ve bağımsızlık sebebiyle Güney Kürdistan’a; TC’nin PKK’ye yönelik düzenleyeceğini iddia ettiği kara ve hava harekatlarıyla Kandil’e doğru yönelmesi coğrafyanın Ortadoğu olması sebebiyle sadece Irak devletini ve tarafları ilgilendiren meseleler değildir. Bu sebeple bölgede IŞİD’in yenilişinden, Goran Hareketi’nin, KYB’nin ve küresel devletlerin referanduma ve bağımsız kürt devletine bakışı, Haşdi Şabi örgütünün etkisinden TC’nin operasyon düzenlemeyi düşündüğü Kandil’in konumuna kadar her gelişme teker teker üzerinde durulması gereken konular olmaktadır.

Bu yazı Meydan Gazetesi’nin 40. sayısında yayınlanmıştır. 

The post Ortadoğu’da Haritalar Değişiyor appeared first on Meydan Gazetesi.