Şimdi kaç parçayım ben
Tutuşmuş ağacın dalına bakarken
Tenimde kavrulan düş

kaç parça?

Savrulmuş yoldaşlarıyla bir bildiriye
Gözlerimizdeki neşe
Coşkusu umudun
Tek bir yürek oluşumuz kaç parça?

Çığlığını duyuyorum birinin
Rüzgarın kollarında zaman
Dönüp bakamıyorum
Oysa ben paramparça olan ben
Ellerimi uzatamıyorum

Ezberlediğim şiirler yok
Bildiğim şarkı sözleri
Bu katıksız acıda konuşmak
öfke
Neşe hüzün her neredeyse

Seyreliyor her şey
Kokusunda yanmış etimin
İniltilerden bir cehennem
Hiç bilmediğim korku
Uğulduyor
Çığlığını duyuyorum birilerinin

Şimdi kaç parçayım ben
Tenim ruhuma soyunurken
Düşte düş
Aşta aş
Savrulmuş yoldaşlarıyla bir ankaya dönüşen

Yok oluşumdaki matem
Söyle
Kaç insanım ben?

Şoreş Haki

Bu şiir Meydan Gazetesi’nin 39. sayısında yayınlanmıştır.

The post “Suruç’ta Bir Anka” – Şoreş Haki appeared first on Meydan Gazetesi.

Balık çiftliğinde çalışırken, yosunlar için zehirle boyanmış ama yine de süresi dolmuş sekiz tonluk ağları çekerdik balık havuzdan ellerimizle, levrek ve çipuraları başka bir ağa, havuza aktarmak için… Satış yapılacak kadar büyümüşler toplanır, teknelere aktarılır oradan sofralarınıza gelirdi. Biz işçilerin balık yemesi yasaktı, balık ölü değilse…

Yakınlık ilgisi tuhaftır. Diyarbakır’ın her semtinde, ilçesinde hissedemezsiniz olanı biteni mesela ya da Nusaybin’de sokağa çıkma yasağının uygulandığı mahallede oturmuyorsanız, top ve kurşun sesleri sizlere ulaşmıyorsa, alışmışsanız…

Yakınlık ilgisi tuhaftır. Ölenlerden biri, bir tanıdığınız değilse, sadece rakamdan ibaret olabilir ölenler, her gün ölüm haberleri alıyorsanız, gündelik sıradan bir ayrıntıysa zulüm, alışmışsanız…Bireysellik pompalanırken tüketim için, yabancılaşma deyin siz; gerçeklik algınızla oynanıyorsa alabildiğine, politika propaganda vs.

Kuvvet doğanınki olduğunda afetten söz ederiz-kuvvet başka bir insanınki olduğundaysa vahşetten, diyordu ya Judith, travmanın dibindeyiz.

“Rozerin’i keşke görmeseydim” dedi annem, Alzheimer olmasına sevinirken ben. En azından hiçbir şeyi bilmeyerek ve hatırlamayarak gidecek bu dünyadan, bilmenin acısı olmayacak omuzlarında, Rozerin’in cenazesine hala ulaşılamıyorken… Yas başlamamış, yas bitmemişken…

Ağar yerine Ala, Jitem yerine Esedullah denilip geçilecek bir süre sonra; bir süre sonra birkaç isim olacak her şeyin sorumlusu; evinin penceresine balkonuna bayrak satışlarından aldığı Türk bayrağını asıp kutsalını kutsayan, topluluğuna ibadetini yerine getiren hiç kimse, kendini hiçbir şey için sorumlu hissetmeyecek…

Vatan millet sakarya, ülkesi için kendini feda ettiğini sanmak, görevini yerine getirirken ne kadar da zorlandığını düşünmek bu ya…

Bir ağdan diğer ağa aktarılan balıklar gibiyiz, ölenlerimizi yiyor işçiler, sağ kalanlarımız ise zengin sofralarına meze.

Her şey birbiriyle bağlantılıyken, Wittgenstein’ın şişesindeki sinekken bir örümcek ağına da yakalanabilirsiniz, bağlantıları algılamaya çalışırken… Sonrası felçlik sonrası yem olma, sonrası ölüm, en çok da yaşarken ölüm…

Bir balık ya da bir sinek değiliz biliyorum, insanız. İnsan olduğumuzu hatırlamazsak, bilmezsek daha mı az acır canımız? Bilmiyorum… Kafka, denilince ağlıyorum.

The post Biz İnsan Değiliz – Şoreş Haki appeared first on Meydan Gazetesi.