“Merhaba hiç tanımadığım insanlar ve babam. Sizler beni babamın KIZIM İÇİN ADALET İSTİYORUM çığlığı ile tanıyorsunuz.
Ben H.İ. Hikâyemi internetten, gazetelerden, haberlerden dinlediniz. Sizlerle beraber ben de tekrar tekrar dinledim, okudum. Bazen anladım, bazen eleştirilere anlam veremedim ama dinledim. Ben sustum, babam konuştu. SESİM, NEFESİM ÇIĞLIĞIM oldu BABAM. Bu defa babam anlatmasın, ben anlatayım yaşadıklarımı, hissettiklerimi. Yaşım 14-15. Yaşadıklarım yaşımdan büyük, yaşıtlarım gibi oyun hikâyelerim, okul anılarım, doğum günü hatıralarım yok artık! Silindi aklımdan. Rüyalarımda olan ne varsa bir gecede silindi gitti. Yaşımdan büyük yaşadıklarım, hatırladıklarım artık. Yarın 7 Mayıs ve benden çok babamın mahkemesi var. Benim yaşımdan da küçüktü N.Ç. GÖRDÜM, OKUDUM, BAKTIM, KORKUYORUM şimdi babamın çığlığı yetecek mi beni kurtarmaya? Davama bakacak hâkimlerin kızları var mıdır bilmem. Yoksa bile kız yeğenleri vardır. Diliyorum bir an için bakmışlardır onların yüzüne. Ancak öyle anlarlar belki ne yaşadığımı. Çok tuhaf. Ben bir öğrenciydim. Ödev yapmam gereken bir saatte tanımadığım insanlara mektup yazıyorum. En çok edebiyat öğretmenim okusun isterdim. Acaba kompozisyon değerlendirmesine alsaydı mektubumu, kaç verirdi bana?
Hiç bilmediğim bir yasayla o korkutucu gecede yaşadığım şeyin ardından yaşımın bir gecede 16-17 olduğu, rızamın olduğunu söyleyen yasalar ve amcalar... Bir gecede büyüdüm demek. Ama benim daha okulum bitmedi, oyunlarım yarıda kaldı. Nasıl büyüttünüz beni? Nasıl karar verdiniz büyüdüğüme? Boyum da aynı benim, saçım da uzamadı ki nasıl büyüdüm ben bir gecede? Bana da söyleyin, nasıl büyüdüm, nasıl büyüttünüz beni? Yaşımdan büyük cümleler kurmayı öğrendim rezil bir gecede. Benim için açılan internet sayfalarında tanımadığım insanların elinde “H.İ. için adalet istiyoruz” yazılı bir kâğıtla çekilmiş resimler gördüm. Birinde ASLA YALNIZ YÜRÜMEYECEKSİN yazıyordu. Okuyunca aklıma direkt babam geldi. Evet, o varsa yalnız değilim ve sizler; hiç tanımadığım insanlar annelerim, ablalarım, ağabeylerim ve babam, babalarım. Sizler de ve daha niceleriniz. Ben H.İ. Bugüne kadar babamın adalet istediği kızı. “Aaaa bu o mu” diye yüzüme anlamadığım bir bakışla baktıkları kızım evet, o benim. Babası Ahmet İ.’nin “Kızım için adalet istiyorum” diye ortalığı tırnakladığı kızı. Evet, o benim. Annesiyle okula, sinemalara gitmesi gerekirken karakollara, hastanelere, mahkemeye, avukatlara gitmek zorunda bırakılan evet işte, o benim, doğru tanıdınız. Bildiniz.
Ama bilmediğiniz geceleri korkuyla uyuyamadığım, artık öğrenci olmadığım artık hep yaşımdan daha büyük görüldüğüm...
Evet, ben H.İ. Bugüne kadar babasının “KIZIM İÇİN ADALET İSTİYORUM” dediği kızı.
Şimdi ben H.İ., kendim için ADALET İSTİYORUM. SESİME SES VERİN.”
*H.’nin 7 Mayıs’ta görülen duruşma öncesinde yazdığı mektup.
Meydan Gazetesi Sayı 10, Haziran 2013