Direniş gereklidir. Sonucunun ne olacağı o kadar önemli değil. Öğretmen seni bok yerine koyduğunda, ustanın şamarı ensende patladığında, parmaklarını 16 yaşındayken makineye kaptırdığında, matematik dersi 4 geldi diye ağladığında veya ağlayan bir arkadaşını gördüğünde, gazetelerde 18 yaşında intihar edenleri gördüğünde, 16 yaşındaki biri panzere taş attı diye hakkında 34 yıl hapis istenince bunun bir sonu olmadığını göreceğiz. Düşünmeye “ne yapabiliriz ki “, “ailem ne der”, “ yaşlanınca ne yapacağım” sorularını sormaya gerek yok. Ailemizin “yaşlanınca biz olmayacağız”, “kendi mesleğini eline al önce” abilerimizin “önce bir üniversiteye gir” lakırdılarına kulak asmaya pek gerek yok. Bize sunulan en iyi geleceğin beyaz yakalı, yüksek maaşlı köleler olduğunu düşününce geleceğe dair kaygılanmaya gerek yok. İsyan etmemiz için bize hak vermelerine gerek yok. İsyan sana bağlı. 
İSYAN EDİYORUZ! (Lafanzin birinci sayısından alıntıdır)